E shqiptarët çka bajnë?
Nga Blerim Latifi
Nga Kongresi Berlinit i vitit 1878 Serbia ka pasur fat të madh në konfliktet ballkanike e europiane. Nga Kriza Lindore e atyre viteve ajo doli si shtet i pavarur. Pastaj doli fitimtare në luftën e parë dhe të dytë ballkanike. Edhe në përfundim të Luftës së Parë Botërore ajo u gjet në mesin e fitimtarëve të saj. Hiç më keq nuk doli as nga Lufta e Dytë Botërore. Me këtë bilanc pozitiv luftërash, ajo u nis për t’i fituar edhe luftërat ndëretnike në fundin e shekullit të kaluar, por kësaj rradhe historia nuk ishte në anën e saj. E humbi luftën me Kroacinë dhe me Kosovën, ndërsa në Bosnjë u detyrua të kënaqej me një gjysmë fitore. Shekullin XX, të cilin e kishte nisur duke qenë e përgëdhelura e Rusisë dhe e fuqive perëndimore, e mbylli me turp, e dënuar ashpër prej këtyre fuqive.
Ky fakt nuk është duke e lënë të qetë Serbinë, prandaj vazhdimisht i rikthehet retorikës ultranacionaliste, vazhdimisht armatoset, i kërcënon fqinjët me idetë e Botës Serbe dhe nuk lë gjë pa bërë që fqinjët e saj, Bosnja, Mali i Zi dhe Kosova të shndërrohen në pengje të saj. Dhe krejt kjo në sytë e një Bashkimi Europian të lodhur nga hallet e tij të brendshme dhe në sytë e një Amerike, e cila tani i duhet të përballet me kapitalizmin autoritarist kinez dhe për herë e më pak ka nerva të merret me trazirat europiane.
Sigurisht rizgjimi nacionalist serb i shkon për shtati më së shumti Rusisë, e cila e ka kthyer në doktrinë kombëtare diskreditimin e demokracive perëndimore dhe nxitjen e konflikteve që i prekin këto demokraci.
E shqiptarët çka bajnë?
Kryesisht grinden mes veti për një copë pushteti dhe ëndërrojnë për paqen e përhershme në Ballkan e botë.
__________
Një kryeministër që e çon në qiell një akademik dhe akademiku që ia kthen me të njëjtën monedhë kryeministrit!
Kombit s’i mbetet tjetër veçse t’ia thotë këngës:
500 vjet nana priti,
Skënderbeut dy vllazën ia rriti!
