Merbraha forum
Arti the kultura => Letersia Shqiptare => Poezi => Topic started by: shaban cakolli on February 11, 2011, 09:20:55 AM
-
ATA RANË SI FLAKADANË!
(Kushtuar dëshmorëve Ziver Veizit, Hekuran Dedës, Faik Myrtajt dhe Aleks Nikës)
E rëndë qe ajo ditë-kobzezë,
E mbuluar nga tym –hidhërimi!
Egërsia shpalosej si rezë,
Në bulevardin e madh...
“Dëshmorët e kombit”,
Vërsulej, -si rrëke trishtimi!...
Gjaku shqiptar,
U derdh përsëri!
Tre dëshmorë,
Tokës sonë iu shtuan,
Terrorin e “Flakës së Janarit”,
Në Kosovën Shqiptare,
Terrorin e 4 shkurtit, 1944,
Në Tiranë, -kur sulmoi,
Xhafer Deva i Zi!
Terrorin e 8 shkurtit, 1984,
Në Prishtinë,
Kur Bajram Bahtiri,
Djalë sokoli – më i miri!
Shkoi në Përjetësi,
Në përballje me titistët
Flakë për flakë,
Me shqipfolësit
E tillë- si gardistët...
E tu, -o, Sali!
Të gjitha këto stuhi...
Na i përkujtuan!
Demonstruesit engjëllorë,
Ishin të vuajtjeve,
Ishin paqësorë,
Ata, s´kishin tanke,
As kallashnikovë...
Siç kishe ti,
Me falangistët,
Në vitin 1998,
Kur Kosova Shqiptare,
Po luftonte me Vdekjen,
Kur po lulëzonte trimëria,
Për -Jetë!...
Ata, ranë si flakadanë:
Për të mbrojtur,
Votën e Lirë!
Për të mbrojtur:
Identitet e Nder!
Për ta bërë:
Të bukur e krenare,
Nënën Shqipëri!
Revolta popullore,
Shpërtheu si vullkan!
Përballë “Kullës së errësirës”,
Përballë, “Kryeministrisë ”,
Ku i alarmuar, -i tmerruar...
Po sillej vërdallë,
Sali Ziu Xhelati,
Ndërsa, gardistët-fashistë,
SS-ët e tij, shpirtzinj,
Armët vrastare,
I kishin bërë gati!
Demonstruesit guximtarë,
U ngritën si pëllumbat,
U ngritën -si shumë të tjerë,
Që t´ia ndalin turrin,
Hajnisë e Tradhtisë,
Që po i vjedhë,
E, po i shet,
Tokë Male e Det!
Si çifligje...
He, medet!..
Në emër të Qeverisë!
Demonstruesit guximtarë,
Ishin ngritur fuqishëm...
Si shumë herë më parë:
Po egërsi të tillë,
Sikur atë ditë kobi,
Shqipëria "e lirë",
Kurrë s´kishin parë!
U derdh ujë, i ftohtë...
U derdh lotsjellës!
U derdhën plumba-zjarr!
Pa çka se binin trupa,
Mbi asfalt të kuq,
Për kriminelët,
Demonstruesit...
Ishin vetëm numra,
E, jo njerëz,
-As shqiptarë!
Demonstruesit guximtarë,
Ishin ngritur fuqishëm...
Si shumë herë më parë:
Po egërsi të tillë,
Sikur atë ditë kobi,
Kurrë s´kishin parë!
Populli, u përgjak,
Populli po vuan:
Pa bukë,
Pa drita,
Pa ujë,
Po vuan,
-Me papunësi!
I thelluar -si mos më keq'
Në ferrin, në Varfëri!
Kurse, krimineli,
Ministri, plak,
I zhytur në batak...
Me fanatizëm, me idiotizëm,
Me gënjeshtra, të sheshta...
Në tokë e në qiell...
-Pushtetin po e ruan,
Me cinizëm e fashizëm,
Liritë kombëtare,
Po i shuan!
Popullin po don,
Ta lë në errësi,
Në vëllavrasje...
Po don...
Ta lë pa diell,
O, sa keq!
Dhe -pa ardhmëri!...
A më thua, mua; -si birit tënd:
Deri kur, deri kur,
Do të qëndrosh kështu,
Moj Nënë Shqipëri?!
Suedi, 8 shkurt 2011
-
Arif Molliqi, lindi në vitin 1953, është shkrimtar shqiptar nga Kosova, i lindur në Llukë të Epërme afër Deçanit.
Me shkrime ka filluar nga viti i fundit të gjimnazit ( kohë kur filloi të botoi), edhe pse ka shkruar më herët. Në fillim nuk e ngacmonte aq shumë poezia, andaj filloi më humor dhe satirë, n´atë kohë nuk preferohei shumë satira, andaj për ti ikur „keqkuptimeve“ filloj të shkruaj edhe poezi.
Satiren e shkroi krejt padiktueshëm tek gazeta humoristike „ Thumb, duke botuar me pseudonime të ndryshme si; Boksh Baruti, Topuz Bërryli, Prenk Sherri etjera. Gjatë vitit 1977/78 bashkëpunoi në gazeten e studenteve „Bota e re“ ne faqen e kulturës, e sidomos në satirë dhe humor.Këtë bëri edhe më Radio televizionin e Prishtinës, shkroj disa pjesë humoristike që i dha televizioni.
Edhe në „Rilindje“ botoi shumë shkrime saterike gjersa një ditë, të shqetësuar miqët e tij e rekomandojnë; herë për herë ta le satirën sepse ishte gjini letrare e „vështirë“ për kohën. Pas kësaj „këshille“, Molliqi e vazhdoi me intenzivisht me poezi,prozë dhe dramaturgji. Eshtë shpërblye disa herë me vendin e parë dhe të dytë në konkurset letrare për poezi.
[redakto] Veprat
Gjer tani Arif Molliqi ka botuar:
1. “Simfoni për darkën e qenve”, poezi, Prishtinë, 1994
2. “Në udhëkryq pa zhurmë”, (poezi), Toena, Tiranë, 1996
3. “Loja e Sarkofagut”, (dramë), Eurorilindja, Tiranë, 1998,
4. “Psherëtima e zareve”, (poezi), Panteoni, Tiranë, 1999
5. ”Përplasje” (skica dhe mbresa), Fakti, Shkup, 2000
6. "Premiera e një pranvere”, (poezi), Rilindja, Prishtinë, 200
7. “Kafka e ujkut”, (roman), Toena, Tiranë, 2001
8. ”Dëshmorët jetojnë pas vdekjes”, (monografi), Prizren,2002
9. “Shënime nga arkiva e qytetit D.”, (roman), Faik Konica, Prishtinë, 2003
10. “Pelegrinazh i ftohtë në qytetin D.” (poezi) Faik Konica, Prishtinë, 2004
11. “ Loja e dytë e Sarkofagut”, (dramë) Rozafa, Prishtinë (Kjo dramë është marrë për botim nga konkursi letrar i shpallur nga Ministria për Kulturë e Kosovës, për vitin 2003/2004, në mesin e shumë dorëshkrimeve në konkurs)
12. “Portret i pambaruar”, (poezi) Faik Konica, Prishtinë, 2006
13. “Klubi Shqiptar Verrat e Llukës“ në Hamburg“, (monografi), klubi, 2007.
14. "Gruaja e vizatuar nudo", roman, Faik Konica, Prishtinë, 2008.
Antologji
Arif Molliqi, është prezentuar edhe në këto libra dhe antologji:
1. Halil Haxhosaj: “Premtime letrare, shkrime kritike, Prishtinë,2006
2. Shefqet Dibrani: “Libri dhe mbresa”, kritikë letrare, Zvicer 2005,
3. Chelaru Marius, Baki Ymer dhe Luan Topçiu “Antologji e poezisë shqipe”, në gjuhen rumune, një antologji më disa poetë nga Shqipëria, Kosova dhe Maqedonia, Valman, Rumani, 2006
Nga Jochan Blanke i janë përkthye në gjuhen gjermani disa cikle me poezi dhe është prezentuar nga një forum gjerman në një mbremje poetike në Hamburg më 2007.
[redakto] Lidhje të jashtme:Arif Molliqi shquhet ndër poetët tanë në shumë fusha të letërsisë,është lauruar me çmime dhe çmimin
e fundit e mori nga LSHAKSH në Gjermani ,pra me veprën më të mirë për çmimin Shkreli.
-
E shikoja Murin e Berlinit të shembur
Qeshën disa fëmijë me mua
Paske ardhur përsëri ky me flamurin e Leninit
I thonë njëri tjetrit -
Kthehu zotëri, gurët e këtij muri janë mykur
Shtrydhi kokën një gjysmë shekulli
Jashtë del ngjyra e kuqe e gjakut
Refugjatet prekin herë murin e herë plagën kokën
Nëpër podrumet e errëta të Evropës
Vendasit e mi shesin flamuj të komunizmit
Kolla e keqe s´na ndalet njëmijë vjet
Njëmijë vjet me flamuj të huaj në dorë
1998
-
M a u z o l e u
Në gjithçka të kohës
Lesh mërzie po tjerrin
Në Mauzoleun e Atdheut
Do të ndodh diçka e çuditshme
Ndoshta djajtë e kuq pshurrën
Duke brohoritur rrugëve;
Kush dëshiron Atdhe me të lirën!?
-
Musa I. Ahmetaj u lind më 01.01.1958 në Hogosht të Dardanës. Shkollën fillore e filloi në vendlindje kurse e mbaroi në Dardanë. Po ashtu në Dardanë e mbaroi gjimnazin. Më Pastaj regjistroi Letërsinë dhe Gjuhën Shqipe në Fakultetin Filozofik të Prishtinës ku edhe i mbaroi studimet. Në fillim të viteve 80 punoi mësimdhënës në Shkollën Fillore "Fan S. Noli" në Dardanë. Më 1985 u punësua si punëtor admistrativ në Gjykatën Komunale në Dardanë. Më 1991, si çdo shqiptar, edhe këtë pushteti serbo-sllav e pushoi nga mardhënja e punës. Pas luftës, me rifillimin e punës së Gjykatës Komunale në Dardanë, u rikthye në vendin e tij të punës.
Me shkrime filloi të merret nga shkolla e mesme. Në fund të viteve 70 bashkëpunoi me “Zërin” javor ku në atë kohë botonte poezi satirike.
Më 2007 në kuadër të Klubit letrar “Nositi” nga Dardana botoi përmbledhjen e parë “Kur sytë shohin keq”.
Është bashkëpunëtor i rregullt i revistës letrare “Nositi” në Dardanë.
Në dorëshkrim ka “Doket dhe tiparet e lindjes , dasmës dhe vdekjes në Hogosht”.
Jeton dhe vepron në Dardanë.
-
AUTOBIOGRAFI
Në vitet e pesëdhjeta
U linda në katund
Biografia ime
Akoma pa fund
Çantën e shkollës
E kisha nga tekstili
Nuk dija ta dalloja
Kaçën nga trëndafili
Sot nuk më besojnë
Arianiti e Tringa
Që në shkollë kam shkuar
Pa çorape e me opinga
Në bankë uleshim
Tre katër veta
Për zhurmën më të vogël
Pasonin thuprat e nxehta
Byrekë e tost s’kemi parë
Atëherë askush
E hanim bukën nganjëherë
Vetëm me rrush
Nganjëherë nëna
Bënte lakrorë me spinaq
I madh e i vogël
Atë ditë kishte për t’u kënaq
Për party e diskoteka
As që kishim dëgjuar
Asnjëri nga ne
Duhan s’ka konsumuar
Unë nuk kam qenë
Fëmijë hasreti
Por nuk vuaj nga ajo
Që nuk jam fëmijë qyteti
-
EMRI IM
Nëse nga emri im
Shkronja e parë më ik
Atëherë në internacionale
Unë qenkam Amerikë
m-USA
-
NËNË - BACA ZEKË
Ne si fëmijë kemi pasur
Nënë Bacën Zekë
Edhe verë edhe dimër
Bukë na ka pjekë
Të gjithë e kemi njohur
Bacën Zekë si burrë
I vetmi ka qenë ai
Që ka pjekë bukë n’furrë
Me bacën Zekë
S’ka qenë hajgare
Na ka dhënë bukë
Bile edhe pa pare
Bukën e Bacës Zekë
Thatë e kemi ngrënë
Shpesh ka ndodhur
Për nesër s’e kemi lënë
Ju që s’keni ngrënë
Mua më besoni
Bukën e bacës Zekë
Edhe ju ta keni e lakmoni...
-
NË FAQET E SHTYPIT TË HUAJ
Serbisë bishtin ia zuri dera
Shkruan “Corriere de la Sera”
Kurse në “Figaro” dhe “Mond”
Serbisë ndihmë nga asnjë fond
Nga vëllai i madh “Izvestia”
Agresor u shpall Serbia
“Allemeine Züddojqe Zeitung”
Serbia fund e krye u lëkund
Nga Tirana “Zëri i popullit” raporton
Serbia komunizmin më së shumti e don
Kurse “Zemani” dhe “Hyrijeti”
Kosovës patjetër sovraniteti
Në faqen e parë “La pais”
Demokrate Albaneze “Quo vadis”
20.03.1992.
-
VAJZAT MODERNE
Tash e sa kohë
Detyrë i kam caktuar vetit
Të shkruaj poezi
Për vajzat e qytetit
Vajzat e qytetit i kemi
Shumë të moderuara
Me kozmetikë të tepruar
E me hundë të shpuara
Vajzat e Dardanës
Me rrethinë
Gjoksin shpalosur
Xhemperin n’shpinë
Disa nga dieta
Janë bërë si shtizë
I kanë hequr vathët nga veshët
E i kanë vënë n’kërthizë
Në shtëpi nuk kanë
As bukë as djathë
E në hundë e vetulla
Tre katër vathë
Shtyhen në mes veti
Kush ka më shumë miq
Shtiren e krekosen
Kush kërthizën më lakuriq
Kohën më të madhe
E kalojnë në gjumë
Bëjnë gara në mes vete
Kush muzikë dëgjon më shumë
Gjumin e natës
E bëjnë ditën
Prindërve e arsimtarëve
Nuk ua kanë frikën
Për sjellje e mësime
Fare nuk u ha palla
Fat i mirë është për to
Që s’është gjallë “Hanko Halla”
-
REFORMAT SHKOLLORE
Shkollat në Dardanë
Janë afër në mes veti
Në to vijojnë mësimet
Nga katundi e qyteti
Shkollat e mesme
Në një oborr gjenden
S’di a mbahen mësime
Vetëm në rrugë enden
Nxënësit në shkollë
Me makina shkojnë
Rrugës kah stadiumi
Gjithherë defilojnë
Disa vazhdimisht
Blejnë hamburgerë
Ata që s’kanë para
Ngopen me erë
Gjithnjë në duar
Telefonat celularë
I pyesin profesorët
Çka kemi me orar
Neve, prindërve na thonë
Arsimi është reformuar
Me profesorë patjetër
N’kafene për t’u takuar
-
PARODI PËR QYTETIN TIM
Rrugë të përmbushura
Me meshkuj e femra
Për habi të të tjerëve
Qyteti mban dy emra
Ato rrugë që i kemi
Asfalti me baltë është mbuluar
As ata që i emërtuan
Nuk dinë si janë emërtuar
Të gjitha organizatat
Janë n’falimentim
As ëndrra nuk shohin
Për rehabilitim
E çka të themi
Për ekonominë
As ata që punojnë aty
Si venë punët s’e dinë
Shtëpitë private ngrihen
Në mënyrë stihike
Punë e madhe që s’përputhen
Me plane urbanistike
Nxënësit e shkollave të mesme
Edhe disa profesorë t’ri
Ëndërrojnë edhe bibliotekat
T’i shndërrojnë n’kafiteri
Këto i di secili
Të gjithë flasim për dobësi
Japim një mijë e një premtime
Dhe kërkojmë përgjegjësi
Kështu bashkëqytetarë të mi
Nuk di ç’t’ju them tjetër
Diskutojmë natë e ditë
Dhe më shumë shkruajmë në letër.
Si banor i provincës
Dhe qytetar i mirë
T’i kritikoj të tjerët
E kam për detyrë
-
VERA NË DARDANË
Vera në Dardanë
Ka diçka më vete
Ka të mira e të këqija
N’ krahasim me disa qytete
Trotuaret vërshohen
Nga rinia e diasporës
Kanë harruar t’flasin shqip
Përshëndeten me anë t’dorës
Në Darkway e Sugarfree
Çka nuk bën vaki
Djemtë pinë lëngje freskuese
Vajzat duhan e raki
Yjet e muzikës
Vijnë për levërdi
Krijohen skena të papara
Edhe bëjnë kërdi
Vajzat e Dardanës
Vishen për mrekulli
Pastaj deklarohen
Jemi të këtij shekulli
Erëza dhe Titaniku
Më të tymosurat
Mjerisht nga rinia
Më të vizituarat
Vera në Dardanë
Nga stinët e tjera dallon
Libraritë e bibliotekat
Askush nuk i viziton...
Vera në Dardanë
E ka një freski
Rrugët pastrohen
Vetëm kur bie shi
-
PUSHIMET VERORE
Për durrsakët dhe ulqinakët
Viti zgjat dy muaj
Mobilizohen me të madhe
Për kosovarë dhe të huaj
Kosovari ku të shkojë
Gjygymat me veti
Ulet në shilte midis rërës
Pi çaj rusi buzë deti
Domate dhe speca
Me vete si gjithherë
Në frigoriferë fusin
Argetë ndonjëherë
Në plazh birrën Tirana
Burri s’e heq nga goja
Zonjës s'i intereson për fëmijë
Kryesore t’i marrë boja
Në mbrëmje paguan
Tri-katër euro një pije
Fëmijët i lë në gjumë
Hajde bjeri n’fije
Durrës, gusht 2006
-
KOMANDANT NEZA
KFOR-i Rus kur pat ardhë
Thoshe se vjen nga mali
Protestove me plis të bardhë
Dukeshe si princi në kali
Nëpër kafene
Mbaje ligjërata
Që s’të rroku fare
Plumbi as granata
Ta kisha fort lakmi
Gjuhën me gramatikë
Për të kaluarën e bujshme
Komandat në logjistikë
Tiranën e bukur
Shpejt e harrove
Bulevardeve të shumta
Kohën ku e kalove
Nuk kaloi shumë kohë
O komandat Neza
Çlirimtarët e vërtetë ta bënë
Mat me dy poteza!
-
DËSHIROVA
Dëshirova të shkruaj
Një ditë një urim
Dhe atë në adresë
Ministrisë për Arsim
Mendova t’i pyes
Punët si ju shkojnë
A thua gjatë ditës
Rrinë apo punojnë
- Fakultetet private
Kur i licenconi
Përveç drekave
Tjetër a përfitoni
Drejtorët e shkollave
Kur i emëroni
Biografitë e tyre
Pse nuk i kërkoni
Për hir të shpenzimeve
Mirë e keni menduar
Një titull kaq të madh
MASHT e ke zvogëluar…
-
PËR TË GJITHË NGA PAK
Bujqve ju dëshiroj
Rendimente n’hibrid
Kurse qeverisë sonë
Sa më pak suficit
Studentët dhe profesorët
Të mos ndahen në dysh
Nga zemra ju dëshiroj
Një universitet tjetërqysh
Juve sanitarë
Më shumë t’keni primate
T’i zbritni çmimet
N’ordinancat private
Ministritë tana
Shumë kanë “përparuar”
Çdo të punësuari
Makinë i kanë siguruar
“Ne jemi të pavarur”
Slogan i tejkaluar
I madh e i vogël e di
Qind për qind i politizuar
“Ethet e së premtes”
Emision i qëlluar
Ministra e drejtorë
Aty i kisha testuar
Duke bredhur
Nuk mbushet norma
Nëpër kafene
Nuk bëhen reforma...
-
NXËNËSI BASHKËKOHOR
Ne dikur si nxënës
Kemi pasur obligim
Atë çka kemi lexuar
Ta paraqesim me shkrim
Tashti askujt s’i intereson
Për botime të reja
E aq më pak çka shkruajnë
Qosja e Kadareja
Po ta pyesësh një maturant
Kush ishte Homeri
Pa menduar fare përgjigjet
Njëfarë futbolleri
Po n’letërsinë shqipe
Çka është “Meshari”
Nuk e di autorin
Por vetëm : Është i pari
Kryefjala dhe kallëzuesi
Nuk i di n’gramatikë
Kur shkruan diçka
Pa presje pa pikë
Ne i themi vetes
Nxënës bashkëkohor
Të marrin nota t’mira
Pa prekur libër me dorë
-
NXËNËSI BASHKËKOHOR
Ne dikur si nxënës
Kemi pasur obligim
Atë çka kemi lexuar
Ta paraqesim me shkrim
Tashti askujt s’i intereson
Për botime të reja
E aq më pak çka shkruajnë
Qosja e Kadareja
Po ta pyesësh një maturant
Kush ishte Homeri
Pa menduar fare përgjigjet
Njëfarë futbolleri
Po n’letërsinë shqipe
Çka është “Meshari”
Nuk e di autorin
Por vetëm : Është i pari
Kryefjala dhe kallëzuesi
Nuk i di n’gramatikë
Kur shkruan diçka
Pa presje pa pikë
Ne i themi vetes
Nxënës bashkëkohor
Të marrin nota t’mira
Pa prekur libër me dorë
-
KRONIKA E ZEZË
Për çdo ditë kronika e zezë
Me plot informata
Me shumë tituj prekës
E të dhëna t’sakta
Rrufeja mbyti një bari
Nga terreni lajmërojnë
SHPK-ja prononcohet
Hetimet vazhdojnë
Dikur na kujtohet
Dilnin me referenca
Ankoheshin në UNMIK
- “Nuk kemi kompetenca”
Struktura gjinore
Më shumë gra se burra
Sikur kishin lindur
Vetëm në vetura
Vetëm me tiketa
Shpesh mbushet norma
Lavdërohen në mes vete
Me kravata e uniforma
Droga e prostitucioni
Gjithkund evidente
Harem e shtëpi publike
Kaherë janë prezente
Vriten në pikë të ditës
Me vetura alarmojnë
Edhe me kalimin e kohës
Asnjë rast nuk e zbulojnë...
-
DIALOGU SHQIPTAR-SERB
Në takimin e dytë
Propozon zoti Rohan
Të bisedojmë së bashku
Pa raki e duhan
- Nga djepi im i lashtë
Me dhunë na keni hequr
Natë e ditë shoh ëndërr
Të kthehem ku kam djegur
- Ne këtu s’kemi ardhur
Ëndrrat t’i lexojmë
Mandatin e popullit e kemi
Për pavarësinë të bisedojmë
- Kërkesë e jonë decidive
Në djepin me lulak
Autonomi të zgjeruar
Pavarësi më pak
- Falënderohemi nga zemra
Që jeni aq dorëlirë
Të jetojmë së bashku
Është pak si vështirë
Dëgjohet zëri i Ahtisarit
Nga Brukseli e nga Shkupi
- Po ju përgatisim gardërobën
S’është më rëndësi a ju vjen për trupi
Maj 2006, Dardanë
-
ALO, ALO...
Alo, Alo, Alo...
A është mjeku?
Na është sëmurë
Zoti KEK-u!
Frymëmarrja
I është dobësuar
Në këmbë të veta
S’ka t’qëndruar
Nga popullata
Kërkon infuzion
I vetmi gjigant
Terr prodhon
Nga terri i madh
Na dhemb koka
Të dobët paskan qenë
Në KEK këta blloka
Me vite të tëra
Korporatë u pagëzove
Pesë pare nuk i jep
Pse këtë popull e dëshpërove
Nuk të vjen fare inat
Nga zhurma e gjeneratorëve
Pse nuk ke mëshirë fare
Ndaj konsumatorëve
-
POEMA E KORRUPTIMIT
(Migjeniane)
Kafshatë që s’kapërdihet është or vëlla korruptimi
Kafshatë që s’të mbeti në fyt por as s’të zë
trishtimi
Kur sheh fytyra të qeshura e xhepat plot me pare
E nuk skuqesh fare, se vjedh ashiqare
Edhe ashtu shtiresh dhe gojën plot patriotizëm .
Për tërë jetën e vet flasin për heroizëm
Gjithherë të mavijosur nëpër dreka e darka
Pushimet verore i kalojnë duke bredhur me anije e barka
Disa sahanlëpirës ju shkojnë pas e ua rrahin defin
Me makina të shoqërisë, grave dhe fëmijëve
s’ua prishin qejfin
Në mjete të informimit kur flasin për buxhet
E konsiderojnë më shumë se arkën e shtëpisë së vet.
Korrupsioni ka pasur vulën e shëmtuar gjithherë
Ka qenë me të tjera mënyra dhe jo me tenderë
Pastaj i qofshin falë, mirëkuptim-intervistimit
“Hiqet” dilema e dallavereve dhe e intervenimit.
Po t’i kalojë ndonjë rast pa fituar e t’i shkojë huq
Edhe kur apostrofohet, nuk i ha palla që ka mizën nën kapuç
Janë bërë elastikë, si në kishë si në xhami
Po të pasurohem së tepërmi nuk bëhet nami
E për popullin që bukën nuk mund ta sigurojë
Krekoset me të madhe - të dalë në votime dhe të votojë
Populli është barometër dhe një ditë do të protestojë
Të korruptuarit, vallë? - ku mund të shkojnë?...
-
tje në fshatrat e Gallapit në një fshat të komunës së Dardanës(Velegllavë)
me bukën e djersës dhe ujin e freskët që njomë gjakërat e burrave të guximshëm
u rrit Hysen Këqiku,i cili nga rinia e tij e hershme nuk u shkëput nga hallet e familjes,të afërmëve dhe kombit
u stërvit dhe fitoi qëndrushmëri të shkrij gjitha idealet që lidheshin me shkollimin,edukimin
,afirmiminm e brezave,dhe dëshirën e lartë të largpamësisë dhe përhapëjes të dritës së diturisë
Hysen KËqiku u lind më 1944 në fshatin Velegllavë komuna e Dardanës.Shkollën fillore e filloi
në vendlindje dhe e mbaroi në Vaksincë e Llojan të Kumanovës.Gjimnazin e kreu në Preshevë,kurse SHLP,grupi Gjuhë dhe letërsi Shqipe në Shkup.Me shkrime ka filluar të merrej si nxënës
i shkollës fillore,ku përherë të parë botoi në"Zëri i Rinisë" në vitin 1963 në Prishtinë.Si krijues letrar është i prezentuar në disa vepra të autorëve kolektiv,në revista jubilare dhe leksikone.
Autorë të ndryshëm:"Libri që po shkruhet"Gjilan 1979,Autorë të ndryshëm"Bamirësia",SHHBK;"Nëna Terezë" Gjilan 1992,Autorë të ndryshëm"Agurrona",Klubi letrar"Rexhep Elmazi",Gjilan 1993
,Odhise Grilo Leksikon-Shkrimtarët shqiptarë për fëmijë1972-1995,Tiranë 1997,revista"Pioneri" numri jubilar i i 50 vjetorit të daljes,nr 1 Prishtinë 1998,Demir Behluli"portrete shkrimtarësh",Prishtinë 2002
,Hasan Hasani"Leksikoni i shkrimtarëve shqiptarë 1501-2001",Prishtinë 2003.
Hysen Këqiku ka bërë redaktimin dhe recenzimin e dhjetëra librave për fëmijë dhe të rritur.Është editor i shtëpisë botuese"Kurora" në
Gjilan dhe anëtar i Lidhjes së shkrimtarëve të Kosovës,i cili jeton dhe vepron në Gjilan.
Hysen Këqiku ka shkruar këto vepra:
1"Nëpërkëmbësi",poezi për të rritur,1994
2"Ti dil nga loja";Poezi për fëmijë,1995
3"Kufij që preken",dramë për të rritur,1997
4"Dritë mbi Lotinë";poezi për të rritur,1999
5"Ujvarë e patharë";poemë për fëmijë ,2000
6"Qëndresë me besa-besë";poemë për fëmijë,2000
7"Velia Glaua ëndërr e ripërtrirë I-monografi 2001
8"Velia Glaua ën dërr e ripërtrirë II, gjenealogji 1720-1996";2001
9"Kujtim malli për shkollën time" poezi për fëmijë.Gjilan 2004
10"Psherëtimë për tokën I",panoramë letrare,2004
11"Melodi e pritjes",poezi për të rritur,2005
12"Kujtim malli për shkollën time II";Poezi për fëmijë,2007
"Nazif Përlepnica hero në mes të heronjve",monografi,2008
14"Demir Behluli",monografi 2008
15"Një atdhe me dashuri";poezi,2008
16"Vegim i përflakur",kurorë sonetesh,2009
17"Melodia e pritjes"në gjuhen rumune e përkthyar nga Baki Ymeri,Bukuresht 2009
KurMË MIRË HIÇ SE SHKRIMTAR IRIQ
E shtune, 06-09-2008, 10:21am (GMT)
Në vitin 1989, në një dhomë me dritare të mbyllura, duke pritur se çka do të na sjellë e nesërmja, ia shkrova një letër shkrimtarit Mirosllav Antiq, pa e ditur se ai kishte vdekur 13 vjet më parë.
Këtë letër do ta lexoni në vargjet e këtij poemthi
I.
-
I.
Vargjet
E tua
Si xixat
E strallit,
Pranverat
Uronin
Balluket
E ballit.
Në vargjet
E tua
Një botë
Krejt tjetër
Gjete
Nëpër botë
I hodhe
Në letër.
Me adhurim
I lexuam
Nuk prituam
Fare,
Shtëpinë
Poetike
Pa dyer
E dritare.
Ishte diçka
E bukur
-Lapsin
Ta bekuam,
Një botë
Të barabartë
Të gjithë
E adhuruam.
E adhuruam
Po nuk erdhi
-Humbi
Edhe pëllumbi,
Bashkë
Me bardhësinë
Rrugën
Diku humbi.
Në vend
Të pëllumbit
Erdh
Një korb i zi,
Bëri
Çka nuk bëri
Po jo
Mrekulli.
Kudo
Nëpër shtigje
Drejtësinë
E drodhi,
Fëmijëve
Në gjumë
Ëndrrat
Ua vodhi.
Nëna
E vjershave tua
U bë shumë
E ligë,
Në vend
Të gëzimit
Për fëmijë
Solli frikë.
Nga prehri
I ngrohtë i nënës
I nxori i la
Në errësi’ ,
(Edhe bishat
E egra
Për fëmijë
Kanë mirësi).
Ku humbi
Ngrohtësia e lapsit
Që shkruan
Me zemër,
-Pse s’u dole
Në krah
Fëmijëve
Të trembur.
Si shkrimtar
T’u sjellësh
-Dhuratë
Një trotinetë,
Tok me vargjet
E tua
Të ngjitesh
Deri te retë.
T’ua tregosh fëmijëve
Yjet
Atje në kupë
Të qiellit,
E t’ua ngrohësh
Trupin
Me ngrohtësinë
E diellit.
Fëmijët
Si fëmijë
Kudo
Janë njësoj,
Me buzëqeshje
Të ëmbla
Me dëshira
Lloj-lloj.
Ata sa janë
Të vegjël
Të gjithë
Një gjuhë flasin,
Si kecërit
Pas nënës
Të gjithë
Njësoj ngasin.
-
II.
Pse tu shter
Zëri
E t’u këput
Peri,
Peri yt
Karrem
Për zogun
Në gjemb.
Pse t’u err
Shikimi
Andej
Nga Perëndimi,
Në vend të lapsit
Shkopi
Huri,
E konopi.
Nga më erdh
Një zë
Me thera
Si iriq,
Nuk ka shpirt
Shkrimtari
-Ai shkrimtar
Vdiq.
Ky zë
Si më erdhi
E nga
Nuk e di:
-Armata
Jote
Shkuli
Edhe sy.
Si nuk tu dridh
Lapsi
Për shprehjen
“qiellor”,
Çfarë”populli
Qiellor”
Me atë shpirt
Mizor!
Shkuli
Sy të zi
Nga fëmija
I gjallë,
Nga fëmija
Që nëna
E pat një
Për mall!
Nga më erdh
Një zë
Ai shkrimtar
Vdiq.
Se nuk pat shpirt
Shkrimtari
-Me thera
Si iriq.
Sa sy t’i solli
Dhuratë
Ngjyrë të kaltër
E të zi,
Të shohësh
Më mirë
Të shkruash
Poezi.
Se shkrove
Asnjë fjalë
Për ata
Sy të zi,
Të nxjerrë
Nga fëmijët
Nga e jotja
Ushtri.
A ka më
Shëmti
A ka më
Ironi,
Ta lavdërosh
Në poezi
-Atë ushtri,
Atë mizori.
-
Më mirë hiç
Se shkrimtar iriq. lexon shkrimete Hysen Këqikut, s'ka se si të mos përfytyrosh tabllo të ndryshme nga jeta e përditshme. Janë vargje frymëzuese. Vargje që të ngjallin emocione dhe të bëjnë që ti kthehesh vargut, strofës apo poezisë për ta rilexuar. Ky krijues, i cili me veprat e veta ka demonstruar art të latuar mjeshtrisht, penën e tij të mpreht e ka provuar me të gjitha llojet e poezisë lirike. Aty e ke gëzimin edhe hidhërimin; qeshjen dhe pikëlllimin; dashurinë për vendlindjen dhe atdheun njëherazi edhe brengën e të dy palëve të shkrimçëmtuesit dhe të libërlexuesit për brengat që atë e përcollën gjatë gjithë historisë deri në ditët tona.
Rruga që ke marrë , i nderuari Hysen Këqiku, është rrugë e sakrificës, rrugë jo e lehtë por kështu si i shef dhe si i pasqyron në veprat e tija, ia del prandaj unë përzemërsisht të dëshiroj shëndet dhe sukses në këtë rrugë që nuk i duket fundi...
Hysen Këqiku është njeriu i urtër ,udhërrëfyes,poet i cili frymëzoi shumë breza,i cili njohu vlerat e të tjerëve dhe i afirmoi
krijuesit e rinjë në gazeta dhe revista,në forume dhe faqe shqiptare në net,si dhe hartoi shumë
antologji ku përfshiu krijuesit e të gjitha moshave njëra ndër të cilat"PSHERËTIMË PËR TOKËN" është
panoramë moderne letrare ku përfshihen krijuesit e Gallapit.Ai dha një kontribut të pashoq në revistat"Gallapi" dhe "Nositi"
që botohen atje.Hysen Këqiku është nji yll që ndriqon si intelektual,mendimtar,i veshur me dashuri për atdheun,traditën a,arsimin
dhe kulturën kombëtare.Për veprën e tij nuk mund të përmbyllim me një shkrim të shkurtër,por që duhet të shkruhet shumë e shumë....
Hysen Këqiku është një poet i cili i kushton kujdes të madh shkrimit të poezisë, duke filluar nga fjala, vargu, strofa, poezia dhe libri. Në poezitë e tij ai ka trajtuar tema të ndryshme, e veçmas e ka shkruar lirikën atdhetare. Poezitë i ka shkruar në çastet e një frymëzimi të thellë që buron nga zemra e tij. Një pjesë bukur të mirë të poezive i ka shkruar në vargun tradicional sa i përket rimës, muzikalitetit, ritmit... ndërsa sa iu përket figurave dhe tematikës ato janë shumë bashkëkohore. Poezia e Nebiut është e freskët, e gjallë, e ngrohtë, e shkruar me një gjuhë të mirfillt poetike.
Në këto dy dekadat e fundit, ai ishte shumë produktiv dhe me të drejtë presim nga autori në fjalë edhe libra të tjerë.
-
rustem Geci u lind në Roganë të Dardanës më 1950. Mësimet e para i kreu në vendlindjen e tij, ndërsa , shkollën e mesme e kreu në Gjilan dhe Dardanë. Rrustja u kulturua në Universitetin e Prishtinës. Ai plot 17 vjet punoi në Radio Televizionin e Prishtinës .Pas mbylljes së RTP-së, Geci mërgon në Dortmund të Gjermanisë, ku edhe tashti jeton. Geci kryesisht merret me poezi , ese , dhe skenare. Veprimtaria e tij është shumë e gjerë. Libri “Kanuni poetik”i Rrustem Gecit është një libër me poezi dhe ide të përmbledhura, ku pësosmëria e vargjeve është në unison me kohën që po jetojmë. U kujtojmë se poezia e Rrustem Geci është poezi me angazhim të fortë artistik. E kuqja në poezinë e Gecit, bashkë me të blertën, krijojnë emocionin. Nga dhimbja e gjakshme, shkruan Geci më nxorri poezia, arti që unë e desha dhe e dua. Poezia për poetin, jo rrallë kërcënon kënaqësitë personale. Dy baballarët e poezisë, Homeri dhe Borhesi, jo rastësisht, poezisë ia falën sytë. Rrustem G e c i deri më tash ka s h k r u a r dhe botuar 12 l i b r a ; “Demonstratat e luleve“ ,“Antologjia personale “ , „Dridhjet e barit“, “K ë n g ë Q i p s h t e“, „Një rrënjë ulliri jemi“ „Këngë Ilirishte“,“Poezi me Shqipëri“,“Fletët e qepës”,“Rogana“,“Antologjia e poemave“ „ Malli ndjek udhën e vet “ dhe „Kanuni p o e t i k“. Këtë shkrim për poetin ,Rrustem Geci po e mbyllim me një poezi të tij : Gjak u bënë vargjet / derisa erdhën tek ju / për ta dhënë mesazhin / e një mesdite të bukur / Këto dhe mijëra vargje të tjera janë bota e tij , arti me të cilin bashkëjeton autori. Poezia është e magjishmja , e bukura; Sa herë t´i je unë / dhe sa herë unë jam ti / ne bëjmë betejën / trup me trup të dy!...sepse../ për më të bukurën / për më të dashurën / nata sonte do të jetë më e gjatë / e dhimbja më e ëmbël... Libri i Rrustem Gecit, “Kanuni poetik“ është një libër i prushit të madh, një libër plot hapësirë dhe thëllimë.Poezia e Rrustem Gecit pulson ndryshe nga poezia e poetëve të tjerë.Ky poet i shkëlqimeve të mëdha sjell një poezi me plot shpirt e shëndet. Jemi valë të një lumi / të një deti, të një oqeani / jemi njeriu i njerëzimit / koha që po jetojmë / Rruga e krijimit thotë Rrusta është proces i mundimshëm..Shkëlqimet e poezisë së Gecit janë të madhërishme dhe domethënëse. Ai përherë është në shtëpinë e materjes, në dhomat e saj të padukshme. Rrethi tematik i Kanunit Gecian, është i gjerë dhe universal. Fuqia e poezisë së tij reflekton në të gjitha vargjet; qoftë në motivet me Shqipëri, qoftë në motivet me Arbëresh e Çamëri, Geci kudo është një Marthanomak i poezisë. Poeti Llemadeo në leximin e tij të parë shkruan; Libri “Kanuni poetik” i Rrustem Gecit, me 1 mijë e 600 faqe, dhe me 2006 poezi, është një libër kolos në letërsinë tonë. Për këtë libër do të flasi koha dhe njerëzit, ata që do të dinë ta çmojnë e vlersojnë. Për mjeshtrin e madh të fjalës , sheshi i poezisë së tij, është letra e bardhë, fusha ku ai bën betejat. / kujt t´ ia tregojë plagën time , kujt!.. / kur të gjithë jemi të plagosur / me të ndaluarat çfarë të bëj / pse duhet të ankohem, pse.rustem Geci, poezi nga libri më i ri “ Hijet e erërave”
-
Enciklopedia e fakteve
( I kushtohet, 17 mijë të rënëve të Kosovës
nga gjenocidi serb )
Çastin që dorën bëmë grusht
dhe bukën e gojës bashkuam
serbia urdhëroi ushtrinë e saj
që krimi i tyre të mos harrohet
Me urrejtjen më të përtejme
serbët gjenociduan shqiptarët
popullin shumicë në Kosovë
Gjenocidi serb mbi shqiptarët
s´ishte fjalë boshe, as i sajuar
ai v r a u , qëlloi dhe plagosi
popullin më të lashtë të tokës
çfarë janë serbët,kush janë ata
lexoni emrat e të pushkatuarve
emrat e gropave me v a r r e
emrat e 1 milion të ndjekurve
emrat e mijëra të pagjeturve
Enciklopedia e fakteve
( I kushtohet, 17 mijë të rënëve të Kosovës
nga gjenocidi serb )
Çastin që dorën bëmë grusht
dhe bukën e gojës bashkuam
serbia urdhëroi ushtrinë e saj
që krimi i tyre të mos harrohet
Me urrejtjen më të përtejme
serbët gjenociduan shqiptarët
popullin shumicë në Kosovë
Gjenocidi serb mbi shqiptarët
s´ishte fjalë boshe, as i sajuar
ai v r a u , qëlloi dhe plagosi
popullin më të lashtë të tokës
çfarë janë serbët,kush janë ata
lexoni emrat e të pushkatuarve
emrat e gropave me v a r r e
emrat e 1 milion të ndjekurve
emrat e mijëra të pagjeturve
-
THESARET E JETËS
Kjo këngë e epërme e ujit
është ajër, është lumë, është
det, tokë e gjitha të mirave
një fillimdiell i ngritur, një
shi i shndrruar në etje ; në
shkumë, në dallgë, në rrëke
një gjelbërim i p a f j e t u r
që vazhdimisht shumëzohet
nga gjak i kulluar i reve
Kjo këngë e epërme e ujit
është përmasë e kohës sonë
një mësim krejt i natyrshëm
ku liria s´ falet po fitohet
Kjo këngë e epërme e ujit
që aty këtu pikon gjak
janë hapat e popullit tonë
s h p i r t i i tij g j i g a n d
rrafshi i të gjitha brigjeve
-
U D H Ë T
Ngushticës së shpirtit
Shtyhen aktorë tragjik
E kaluara dhe e sotmja
E ardhmja, koha pas saj
Në këtë shfaqje të jetës
Nxitojnë plot n j e r ë z
Y j e nga më të rinjtë
Diej nga të mëdhenjë
Në hyrje të së vërtetës
Do të presim në radhë
Bashkë me veten tonë
Do presin dhe të tjerët
Në këtë botë të pasur
S´hyhet i pa dashuruar
Ky është jetë - realiteti
Në ngushticën e sopirti
-
MANASTIRI
Në p e m ë n e gjuhës
lexoj të kaluarën time
13 mijë vjet pellazgji
dhe 3 mijë vjet i l i r i
Në atë orë të historisë
të Kongresit të Abesë
gjuhën shqipe e bëmë
me shkronja moderne
Alfabeti i Manastirit
ishin kthesë e madhe
për të gjithë shqiptarët
që bukës i thonë bukë
Ajo ditë e Manastirit
ishte një rilindje e jona
13 mijë vjet pellazgji
miliiarda vjet Shqipëri
-
ARKEOLOGU
Mbi këtë grumbull dheu
kërkoj dorën tënde, fletët
tuaja; emrin tim të parë
kërkoj të motshmit e mi
Mbi këtë grumbull dheu
jam që ta lexoj tokën
si një l i b ë r të kohës
si një libër të shekujve
Në këtë ardhje të vonë
unë dua të marr diçka
unë dua të lexoj diçka
nga thëllimat e të parëve
Kosovë iliriote , tregomë
tregomë të fshehtat tuaja
poezinë dhe teatrin tënd
ku unë mund të njihem
-
P E T R I T I
Mbrëmje ishte ai takim
kur unë e ti u përqafuam
nën pemët më me mollë
nën qiellin më me y j e
Në atë takim me miken
ne i rrëzuam gjithë lotët
që ajo m b r ë m j e jona
të mos jet veç e puthur
N´atë mbrëmje me gusht
kur unë e ti u përqafuam
Nga d a s h u r i a jonë
edhe l o t ë t gëzoheshin
E diele ishte ajo mbrëmje
në kopshtin me m o l l ë
mes tokës e q i e l l i t
m i k j a ishte e bukura
-
P R U S H I
Jam në mes të rebelëve
me trimat më me përvojë
në këtë vend ku ndodhem
afër ka “bujtës” të ndryshëm
Në vuajtjet e të pafjeturve
mëndje të forta më thërasin
sa herë më mungon gjeniu
vendi i tij mbetet b o s h
Forcë e të jetuarit s´ lëkundet
as kur erërat shkulin rrënjë
fjala, e l i r ë e ka qëllimin
dhe të guximshëm vendimin
Jetoj me më të pa gjumët
me njerëzit më me përvojë
K r i j o j me më të z o t ë t
ku prushi e tymi s´frikësojnë
-
A M I
Prej yjeve të shiut
deri te yjet e barit
kohës unë i marr
aq sa edhe i jap
Koha s´ ka kufij
as javë , apo muaj
por kujtesë të fortë
të heshtjes së egër
Në katedralen e saj
rendin gjitha kohët
dhe të gjitha erërat
prej a j r i t fillojnë
Ndiz flakën zemër
dhe farën hidhe
që lulet të qelin
të blerta me ngjyra
-
Kolec Traboini
Kolec Traboini ka lindur ne Shkoder, dhe ne moshen feminore, pas vdekjes se babait ka jetuar per disa vjet ne Shtepine e Femijes ne Shkoder.
Ka ndjekur per dy vjet shkollen Pedagogjike "Ndrec Ndue Gjoka" ne Tirane.
Pas kryerjes se sherbimit ushtarak ne Tropoje, ka punuar rreth 4 vjet ne fabriken e Fibres se Kombinatit te Drurit ne Shkoder. Me pas ka vazhduar studimet ne Universitetin e Tiranes dega Gazetari. Gjate kohes qe ishte student botoi librin me tregime "Petalet e bajames se hidhur" 1973, qe u vleresua me çmim inkurajues ne konkursin Kombetar te Letersise dhe Arteve. Shkrimtari Naum Prifti ne ate kohe botoi nje recension vleresues per tregimet e autorit si dhe stilin liriko poetik te rrefimit te autorit te ri.
Pervec nje tregimi ne gazeten"Studenti", Fosforeshenca", dhe nje tjetri ne gazeten "Drita", me pas K.Traboini nuk do te shkruante tregime letrare.
Gjate shume viteve ai shkruan skenare per filma dokumantar, vizatimore si dhe realizon nje sere dramatizimesh per femije ne Radio Tirana, nder te cilet spikat dramatizimi me nente pjese "Kreshniket e Jutbines". Ne kinematografine dokumentare ai do te fitonte per skenaret e shkruar prej tij e te realizuar ne filma, mjaft çmime duke perfshire dy kupat e festivaleve te I-re dhe te VIII-te, "Asdreni" 1976, dhe "Keshtjella e kengeve" 1989, bashkautor me poetin Agim Shehu, si dhe nje sere cmimesh per filmat "Kol Idromeno", "Hasan Prishtina" e tjere.
Ne vitin 1990 realizon me regji e skenar te tij filmin dokumentar "Deshmi nga Barleti" i cili u shpall filmi me i mire dokumentar i Kinostudios Albafilm per vitit. Ne projektet e tij per realizimin e filmave autor-film, regji e skenar ai nis punen edhe me dy filma te tjere "Fluturimi i pellumbave" dhe "Requiem" mirepo rrjedha e intensive e ngjarjeve ne fundin e vitit 90-te dhe fillimin e 91-shit, solli edhe prishjen e programeve te filmimit.
Ne Kinostudio, si kudo ne Tirane dhe rrethe, nis te fryje vrullshem era proceseve demokratike qe do te sillte permbysjen e shtetit despotik monist.
K. Traboini eshte nder organizatoret e pare te formimit te deges se Partise Demokratike per Kinostudion dhe bashkeinisiator me Mark Topallajn e Saimir Kumbaron per organizimin e metingut te madh te intelektualeve te kryeqytetit para stadiumit Qemal Stafa, ku u nguten te dalin ne tribune per te folur edhe ata qe nuk kishin kurrfare lidhje me idete demokratike.
Merr pjese ne demonstratat e medha te zhvilluara ne kryeqytet, dhe ne kete atmosfere shkruan e boton shkrimin "Vlera e Simboleve Kombetare" ne numurin 3 te gazetes RD me 16 janar 1990 ku nder te tjera thuhet se kish ardhur koha per te hequr simbolet komuniste duke perfshire heqjen e yllit te kuq nga flamuri dhe nga stema e Republikes.
Acarimi i gjendjes e detyron K.Traboinin pas shembjes se bustit, e kur komunistet kerkonin revansh monumentesh e ndoshta gjaku, te largohet nga atdheu familiarisht ne drejtim te Malit te Zi ku kishte fshatin e babait te vet Traboinin e Hotit, per te kaluar me pas ne Greqi.
Ne Athine punon ne ndertim, mekanik, pastrues e soj e soj punesh te tjera per te mbijetuar, nderkohe i revoltuar nga propoganda anti-shqiptare dhe cpifese ndaj emnigrandeve shqiptar, me kursimet e pakta qe kish investon hapjen e nje gazete per emigrandet shqiptar.
Gazeta "Emigrandi" (me pas "Egnatia") u shpernda ne sheshin "Omomia" nder emigrande diten e 10 Prillit 1993.
Gazeta doli ne kushtet jo legale ashtu sic ishin ilegale botuesi i gazetes K.Traboini dhe qindra e mijera emigrante shqiptare ane e mbane Greqise. Mizoria e Qeverise Micotaqi mbi emigrandet shqiptar me operacionin çnjerzor "Skupa" (Fshesa) e detyroi botuesin ta nderpriste gazeten ne disa numura per ta vazhduar serisht ne vjeshte me nje ambicje per ta bere gazete serioze dygjuheshe nen okielon "Drejt Europes" dhe shtimin e faqeve te saj nga 4 ne 12 faqe.
Ne vitin 1995, me materialet e botuara ne gazeten "Egnatia", K.Traboini botoi te parin liber shqip ne Greqi, albumin poetik te emigranteve "Ballada e largesive", i cili do te pasohej me dy libra te tjere te tij po shqip "Gjurme ne histori", letersi dokumentare si dhe "Kreshniket e Demokracise", ky i fundit me satira politike bashkohore.
Albumi poetik i emigrandeve "Ballada e largesive" pati nje jehone shume te gjere ne Greqi dhe vecmas ne Athine, ne rradhet e intelektualeve greke. Ne Shkrimin e tij "Ana tjeter e medaljes se emigrandeve", botuar ne revisten "Arvanon", shkrimtari dhe studiuesi Aristidh Kola shkruan me entusiazem per bijt e nje populli qe edhe ne kushte shume te veshtira te luftes per te mbijetuar, krijon edhe nje art te madh poetik, sepse populli shqiptar, bijt e te cileve jane emigrantet, eshte nje popull me frymezim e shpirt poetik.
Nderkohe shkruan me nje fryme teper miredashese edhe shkrimtari grek Kostas Valeta krijimtaria e te cilit ishte botuar e bere e njohur ne Europe.
Ne veren e vitit 1995 K.Traboini emigron familiarisht ne Amerike, vendoset ne Filadelfia e me pas sistemohet ne Boston ku jeton familiarisht.
Duke qene nje njeri qe nuk i buzeqesh fati ne mergim, edhe ne Amerike vazhdon te beje pune te renda e jasht profilit te tij profesionit si kineast. Kete mungese ai e ploteson duke u marre me krijimtari letrare. Gjate kohes se qendrimit ne Amerike, shkruan e boton dy libra te tjere "Katerkendeshi i mundimeve", Tirane 2000 dhe "Mos vdis dashuri", Tirane 2002, shtepia Botuese "GlobusR", te cilet jane pritur shume mire nga lexuesit ne Shqiperi dhe jashte dhe jane botuar shkrime vleresuese ne gazetat shqiptare te Komunitetit Shqiptar ne SHBA "Illyria" dhe "Dielli".
Ne vitin 1994 Kolec Traboini eshte pranuar antar i Federates Nderkombetare te Gazetareve, me qender ne Bruksel, ndersa ne nentor 2001 nga Kongresi i Lidhjes Shqiptare ne Bote mbajtur ne Prizren, eshte zgjedhur antar i keshillit drejtues te LSHB. BUKA E ENGJEJVE
-
Po ha gjysmën e bukës së mergimtarit sonte
gjysmën tjeter do ta lë këtu për ju
mbi tryezen e refugjatit
që jeton prej një viti në një përdhese të Kesarianisë
në Athinë.
Do ta lë me shpresë se kur të dremis
fluturim si në endrra do vini ju fëmijët e Shqipërisë sime
të vini si ëngjëj të bardhë e ta shuani urinë
me gjysmën e kafshatës së shkretë
që nuk më shkon dot nga dhëmbja e dëshperimi
nga mjerimi juaj që është dhe mjerimi im...
Ejani. Unë po flë në qoshkun tim
nën një batanije të vjeter nga kohë e pasluftës
që UNRRA e kish sjellë për fëmijët e Greqisë
e tani ngroh kockat e mija të drobitura...
Ejani. Portën e kini hapur mos kini frike
e vetmja gjë që troket në këtë shtëpizë përdhese
është zemra ime.
Ra mesnata e gjumi më përhumbi në botën e ëndrrave.
...Erdhet, ju pashë
të bardhë e të bukur tek hynit tek porta
nata nxinte e as yje nuk kish
e ndërsa ju cicërinit si zogj pranvere me një këngë mrekullie
unë i magjepsur nga ninulla juaj e humba krejtësisht...
Zbardhi mëngjezi i zhurmshem i Athinës
nën mjergullën e dëndur dhe zhurmen e troleve
që ikin vajtueshëm, pa mbarim.
...O Zot pse u zgjova i tromaksur
prej gjysmës se bukës që zbardh mbi tryezë
asnjë therrime s'kishit prekur
asnjë gjurmë nuk kishit lënë
ju ëngjëj të bardhë të Shqipërise sime me uri të pashuar.
Tani nëpër humbellat e natës së zezë mërgimtare
më kot e kërkoj endrrën time me ëngjëj të bardhë.
Athinë 18 Maj 1992
-
TEK NENA
Ja ku erdha, nëna ime. Erdha
Por dora më dridhet e zilia nuk bie
tek porta
ndaj rri në prag si kërcu i harruar
i sjellë nga larg, nga lumi i mallit
që uturon nëpër dhera të huaj
e tundon zemren e mërgimtarit.
Erdha për të ndarë dhëmbjen me ty
për të bashkuar lotët
që rrodhën larg njëri-tjetrit
kaq vjet.
Tani s'na ndajnë kufijt e shteteve
veç kjo portë druri, e vjetër...
S'kam fuqi ta shtyj
s'kam fuqi ta hap
prandaj te lutem, hapma nëna ime
merrmë në krahë se ngriva
nga era, shiu e acari i huaj
që edhe këtu me ndjek pas si hije!
Qaj unë
qan ti nëna ime
e lotët mblidhen kruspull në futen e zezë
nga tmerri se unë, mëkatari i shpirtit
neser do të marr udhët prap nga kjo portë.
Shkodër 22 Mars 1992
-
KËNGA E PULËBARDHËS
Në mes të detit lodron, lodron, stërkala hedh
ti ikën larg, shumë larg e deti në gji të merr
notoj, notoj, dot s'të arrij, kthehu të them
imazhin tënd puhizë e kaltër në breg ma sjell.
Ti pse nuk vjen - ti pse nuk vjen?
Dallga tinëzare të rrëmben e pas s'të kthen!
Një gjethe plepi mbi supin tim si një pëllumb
më thotë në shpirt se do të vijë e shpresë mos humb
por ti në horizontin blu të detit humbet larg
e unë kërkoj e thërras- më kot thërras:
Ti pse nuk vjen - ti pse nuk vjen?
Dallga tinëzare të rrëmben e pas s'të kthen!
Ikën të gjithë, kudo qetësi, plazhi mbet shkret
veç zemra ime bashkë me valët rreh në breg
veç zëri im si një shpend deti kërkon e thërret:
Merrmë o Diell, më ço pranë saj, atje në det!
Ti pse nuk vjen - ti pse nuk vjen?
Dallga tinëzare të rrëmben e pas s'të kthen!
-
I THASHË HËNËS
I thashë hënës
merrmë si gjethe
varëm në dritaren e saj
i thashë
bëmë si rreze
përplasëm në jastekun e bardhë
i thashë
bëmë një zog
ti cicërij në ënderr
i thashë
bëmë një yll
ti pikoj në zëmër!
-
ME DY GISHTA NE ERE
Një gjysmë shekulli kafshuat terrin
o njerëz, duke ripërtypur tmerrin,
në thellësi të gjoksit, në thellësi të shpirtit,
gjersa zbuluat marramëndthi një copë qiell të kaltër:
askush nuk mundi t'ua mbulojë udhën e Kashtës së Kumtrit
e Yll polar patët ëndrrën tuaj.
Përmes errësirës, agonisë,
ëndërruat fytyren e pranverës
duke pritur ditën e dehjes së madhe
ditën e "marrëzisë",
sepse ju e dinit profecine e gjyshërve arbër:
se vetem atëhere kur njerëzve u hipen marrëzia e lirisë
vetem atëherë krrelat e erës në qiell nisen e bëhen të kaltra.
e anijet e stuhive te detit i afrohen bregut te shpreses.
Tash, si të dashuruarit e marrë pas lirisë rëndni
rëndni për ta puthur e mbjellur në gjoks atë copë qiell
nën strehen e të cilit edhe lotët janë gëzim
sepse puset e lotëve moti kanë shterruar;
veç gurët e zallit si gaca të syve na shikojnë
në terrin e dëndur që kafshojmë.
Jemi dehur nga shija, marrëzia, e Lirisë
e s'na vjen keq që na shpallin të çmëndur,
tek na shohin si arrnojme ëndrren tonë
me copëra qielli të kaltër:
si e ushqejmë me tamblin e gjirit të gurtë të Rozafës
foshnjën e lirisë
Kërkojmë nën ethe, nën zjarr e stuhi,
emrin e ri të kohës, të njeriut...
Etika e rreme mondane thotë do mbesim në gjysmë-rrugë:
në gjysmë-shtet, në gjysmë-hije, në gjysmë-lirie
është ky vetem trill, është kjo vetem një babëzi...
Vertete si mundemi vetem me dy gishta në erë
të shkruajmë në qiell tragjedinë e njeriut?
Të njeriut që në vdekje mbet pa varr,
të njeriut që në gjallje mbet pa diell?
Eshtë natë e territ të gjatë të Arberisë
e uragani i shpirtit s'e gjen kohen e vet të qetësimit;
si deti i egersuar që i rrëmben rëren brigjeve
enderra sublime i lëkund fronin tiranisë.
Pas ketij uragani, pas ketij ankthi e rrëmeti
kush poet i botës mund të thotë
se hajdut i natës qenka deti...?
Rëndim, rëndim, me dy gishta në ëre
puthim kaltërsinë
shuajmë etjen e buzëve të rreshkura shkrumb;
po pranë nesh ka nga ata që kanë harruar puthjen
e me dhëmbë të helmuar po i afrohen qiellit tënd, Arbëri!
Si Juda pranë Krishtit
me hapa tinëzar çapiten
me puthjen kafshuese hapin portat e ferrit të ri.
Lutjet përdëlluese a e shpëtojne ëndrrën e kaltër
nga buzeqeshja cinike. . . nga kthetrat e djallit?
Jo! As kryqi, as gjysmëhëna, as apostujt e Krishtit
nuk e shpëtojnë dot, pa zgjimin tonë të ri!
A s'është në dorën tonë, a s'është në dorën tuaj, o njerëz,
ta shpëtojmë - o Zot! - ëndrrën tonë - lirinë-në- agoni!
-
FEHMI AZEM CAKOLLI
Me Fehmiun u rritëm bashk,unë isha më i vjetër se ai,por në syrin e tij shiqoja diçka të madhe.Kohën
e kaloja me te,ishim kusheri të afërt dhe shtëpitë pranë njëra -tjetrës.Disa më thonin:Ti je më i pjekur,
përse rrin me fëmijë?!E kuptoja se ky është një fëmijë i rritur,që sheh përtej asaj që shohin shumë
të rritur.Njeri me plot dhunti,që dinte të rrespektonte të gjithë.që fliste pak dhe dinte të peshonte
çdo fjalë.Ai dinte të llogariste bukur dhe kohën,gjente kohë për miq,të afërm,po më tepër për librin.
I takon një familjeje veprimtarësh,me shumë vëllezër që të gjithë kanë vënë ndonjë gurë për
themelet e lirisë që kemi sot.Si të ri e donin shokët,nisi herët të punojnë me të rinjët,ishte shumë
i shquar në shkrime,sidomos në poezi që atë kohë me grupin letrar të fshatit nxirrte gazetat e murit.
Më këtë instinkt të lindur gjuhësor, me këtë prirje të mbinatyrshme për fjalën, lidhet edhe aftësia e krijimit letrar, të shprehur në një gjuhë gjithmonë të re.
Shqipja, si një ndër gjuhët me të vjetra, u krijua si gjuhë jo nëpërmjet shkrimit letrar (shkrimi i saj është fatkeqësisht i vonë) po nëpërmjet këtyre fëmijëve “të lindur me
gojë” që gjatë mijëra vjetëve shprehën në shqip ndjenjat e tyre, ankthet, vizionet, ëndrrat, shpresat. Dhe arritën të krijojnë një gjuhë të jashtëzakonshme.
Fehmi Cakolli u lind në mars të vitit 1969,në Krilevë të Dardanës.Shkollën fillore e kreu në vendlindje,të mesmen në Dardanë.kurse
Fakultetin e degës Gjuhë dhe Letërsi Shqipe në Univerzitetin e Prishtinës.
Studimet pasuniverzitare i regjistroi në vitin 1996 në degën e Letërsisë Shqipe(Kursi;Format
e Letërsisë Shqipe,tek prof.dr Sabri Hamiti dhe Teoritë letrare tek Prof.Dr.Zejnullah Rrahmani)
ku në vitin 2002 magjistroi në tezën shkencore"KODI BIBLIK NË LETËRSINË SHQIPTARE".Më
vonë doktoroi në këtë lëmi.
Është editor i shtëpisë botuese"TENDA",në Prishtinë,si dhe kryeredaktor i revistës"LETRA E GJALLË".
Nga viti 1994 është pastor i Kishës Protestante të Kosovës"BASHKËSIA UNGJILLORE E MESISË"
në Prishtinë.
Ka botuar këto vepra:
"KODI BIBLIK NË LETËRSINË SHQIPTARE"2003
"PAMFLETET E MIA KRISHTERE"2004
"HIPERTEKSTI BIBLIK NË LETËRSINË E KOSOVËS"2006
"MISH FRYME"-POEZI2008
Fehmiu jeton dhe vepron në Prishtinë.
-
ORA
Omik
Mashtrim
Dy herë në ditë
Ora ime
Sakt bëzan kohën
Ashtu ndalë
Në kokërr të shpinës
Qaj mik qaj
Ty të pret
Merre sot zjarrin shpëtues
Të Bes-orit tonë
Këtë orë.
-
RRUGËT
Dy rrugë
Janë të drejta
Njëra fup poshtë
Tjetra thik përpjetë.
-
NDJENJA
Frymorët
Janë lidhur me tokë
Se është nënë e tyre
"Pluhuri i shenjtë dhe"
Trupi-tokë ndjenja nënë
Shpirti-qiell ndjenja atë
Ligjin e prindërve e dua
Ndjenjë e parë dhe ashtu si thonë.
-
Fitore Beka Bunjaku është e lindur më 02.10.1990, në Dardanë (ish Kamenicë) në kohën kur Kosovës (nga Serbia) iu muar çdo e drejtë për të ekzistuar në plëngun e vet. Që nga dita kur Fitorja filloi të flasë, për fat të keq, dëgjoi fjalët robëri, vuajtje, skamje, vaje, lot e fjalë tjera që fëmijën e pengojnë në rritën e vet të mbarë e pa brenga. Përkundrazi Fitorja që kur ishte në klasën e parë të fillores, tregoi zgjuarsi dhe shkathtësi të veçanta nga ato që kishin shokët dhe shoqet e saja. Që nga kjo kohë Fitorja e kuptoi se ajo kohë duhej të ndryshonte. Për t’i ndihmuar kësaj, me shokët dhe shoqet e veta përgatiti programe shkollore bashkë me mësuesin e vet, ku recitoi vjersha me përmbajtje patriotike, me të cilat e luftoi shpirtërisht gjendjen e padurueshme të robërisë. Prej atëherë Fitorja nuk i është shmangur kësaj rruge. Ka marrë pjesë në të gjitha manifestimet kulturore komunale në të cilat ka aktruar edhe recituar.
Përveç pjesëmarrjes nëpër aktivitete, ka shkruar vjersha, të cilat iu kanë shpërblyer në konkurset letrare, me vende të para.
Libri “Ju flas me zemër” është shpalimi i parë artistik i përmbledhur në libër.
Jeton dhe vepron në Dardanë.
-
JU FLAS ME ZEMËR - O MOJ FLUTUR (Cikël)
FOTOGRAFIA
Babë e nënë
Shumë i dua,
Me emrin FITORE
Më kanë pagëzuar.
Më shihni, e bukur jam
Si kam qenë e vogël
Fotografi nuk kam.
S’isha dembele për asgjë
Se fotografitë e mia
I kisha grisur një nga një.
E vogël kur isha
Po nuk e di sa
Nëna më thonë
-Sa shumë ke qa’.
Tani në këtë moshë
Kam shumë fotografi,
Nuk e di a jam e bukur
Sikur isha fëmijë.
-
PRINDËRIT MË KANË MËSUAR
Babi mua
Më ka mësuar
Edhe mami
Më ka udhëzuar.
Duaje motrën
Edhe vëllain,
Duaje nënën
Edhe babanë.
Duaje mësuesin
Edhe librin,
Bëhu e mirë
Mëso për atdhe
-Se atë
E kemi fole.
-
VEÇ LUM…
Babë e nënë
I dëgjon,
Fjalët e tyre
Lart i çmon.
Sjellje të mira
Në shkollë bën,
Mësues e nxënës
I respekton.
Po në gënjeshtër
S’e gjen dot,
Goja “lum”
Për Drilonin thotë.
-
FSHATI I GJYSHIT
Ku ka shumë burime,
Ku drunjtë prekin qiellin,
Ku blegëron bagëtia,
Ku vringëllon kosa në livadh,
Ku ka shumë lindje fëmijësh,
Ku është lëvruar ara,
Ku është hedhur fara,
Ku lind dielli më i ngrohtë,
Aty ku ka ujë të ftohtë,
-Atje ka lindur gjyshi im,
Edhe babi që i fali gëzim.
-
FËMIJËT E DARDANËS
Lindi dielli e perëndoi hëna
Të mërzitura ka shumë nëna,
Të mërzitura e të pikëlluara
Po aq shumë të përmalluara.
Në DARDANË pikon shi
Të hendikepuar ka shumë fëmijë
Është DONJETA, ARIANITI,
BESA edhe SHPRESA
Këta fëmijë
Kanë nevojë për lumturi .
Prindërit e tyre
Punojnë ditë e natë
Që ata t’i gëzojnë
Me nga një dhuratë.
-
E PYETA GJYSHEN
E pyeta gjyshen
- Kur vjen daja
Nga Gjermania?
-Biri im
Kur të piqet qershia.
Erdhi qershori
U poq qershia
Prapë s’erdh daja
Nga Gjermania.
E pyeta gjyshen
- Pse nuk erdhi daja
Nga Gjermania?
Vjen o bir i gjyshes
Kur të hiqet Serbia
-Kur t’ hiqet Serbia.
-
ZONJA DRENUSHË
Ka veshur fustan
Zonja Drenushë,
I përngjan fluturës
Që fluturon në fushë.
Sa bukur qesh
Zonja Drenushë,
Sa shumë i përngjan
Lulëkuqes në fushë.
Sa shumë punon
Zonja Drenushë,
I përngjan bletës
Që zukat në fushë.
Sa bukur këndon
Zonja Drenushë,
I ngjan zogut
Që cicëron në fushë.
-
JEMI DY SHOQE
Jemi dy shoqe
Luajmë e këndojmë,
Mësimet dhe detyrat
Kurrë nuk i harrojmë.
Vjen koha e mësimit
Në shkollë për të shkuar
Me detyra të kryera
Mësuesin duhet gëzuar.
E kur të kthehemi në shtëpi
Me pesa në fletore,
I gëzojmë dhe prindërit
-Kështu vazhdojmë prore.
-
O MOJ FLUTUR
O moj flutur
Bukuroshe
Më shëmbëllen
Në timen shoqe
Pse s’ më pyet
Moj dallëndyshe,
Pse e kam zemrën
Të ndarë në dyshe!
Pse moj flutur
Aq shpejt fluturon
Mos vallë
Shoqen time kërkon!
Atëherë flutur
- Fluturo
Kthehu shpejtë
E më trego!
Më thuaj shoqen
Ty ta gjeta,
Të gëzohem një herë
Unë e shkreta.
-
SHKRIMTARI
Kur ti fle
Zgjuar është ai njeri,
Frymëzimet
Një pas një
-Shkruan poezi.
Natë e ditë mbi libër rri
Ndalet pushon nganjëherë,
Frymëzimi kur i vjen
Shkruan përsëri.
Shkruan ai njeri
Kur hyn e kur del
Me figura
Krijon model.
Për të një ditë
Është si një orë,
Gjithnjë duke shkruar
Veç me laps në dorë.
-
SHKOLLA
Shkolla është dritë e dituri
Shtëpi e dashur për çdo fëmijë,
Për në shkollë - herët e me nxitim
Vrapojnë nxënësit për mësim.
Në shkollë mësojmë shkrim-lexim
-Diturinë e qesim në log,
Shkojmë përpara me nxitim
Herë në këmbë e herë si zog.
-
NXËNËSIT
Ne nxënës jemi
Si yjet në qiell,
Xixëllonja natën
Ditën diell.
Ne nxënës jemi
Çantat me gëzim
Pesat nëpër fletore
Shpërndajnë shkëlqim.
Ne nxënës jemi
Bukuri e jetës,
Vulë e gëzimit
Formulë e së vërtetës.
-
LIBRI
Në libër mësojmë
Dritë e dituri
Çdo fjalë në libër
Është flori.
Me të pëshpëritin
NITI E NITA
Nga fjalët e tyre
Shkëlqen drita.
Në brendi të tij
Komb e atdhe
Është vendlindja
Lumë çfarë libra
Kemi ne.
-
DJALI DHE ZOGU
Në degë druri
Zogu qëndron
Djalëkeqi
Me gurë qëllon.
Zogu lotin s’e ndal dot
Disa fjalë ia thotë,
- Hodhe gur për dritare
Ç’të bëra unë
Që më vrave...
Me sjelljet tua
S’je i mirë,
Prej teje unë
Nuk jam i lirë.
-
FUSTANI
Sa e bukur është Natyra
Si shoqja ime Mrika,
Të veshura si pranvera
Fustanin me pika.
- Fustanin me pika
Ku e ke blerë moj Donikë,
Ah Donikë sa të dua
A ma gjen dhe një mua?
Ma fali Donika
Fustanin livadh,
Desha që ta veshi
Po ishte shumë i madh.
-
RINIA
E ëmbël është jeta
Posaçërisht rinia
Do të ishte pa vlerë
Po të mos ishte liria.
Rinia duhet të punojë
Më shumë të mësojë
Të bëhet dritë në errësirë
Përpara të na çojë.
-
MOS KE FRIKË
Zog i bukur
Mirë të vërej
Pse vështron
Andej - këndej?
Mos ke frikë
Për folenë,
U prish e vjetra
Ndreqim të renë.
I yti është
I tërë bliri
Ta fal ty
-O zog më i miri.
-
PRANVERA
Fushat dhe malet
Plot gjelbërim,
Hedhin valle fëmijët
Sa shumë kanë gëzim.
Me ngrohtësi
Fryn era,
Natyra me lule
-Deri te dera.
Si fëmijët në djep
Rritet edhe bima.
Në livadhe e ara
Bie shi me vetëtima
-
E KAM NJË MOTËR
(Flora Brovinës)
E kam një motër
Nga Prishtina
I ngjanë drenushës
-Flora Brovina
Të pashë një natë
Në televizor
Të përqafova fort
Dhe të thashë:
Poezi të shkruaj,
Këngë të këndoj
Motra ime e dashur
Kurrë nuk do të harroj.
-
HASIJE SELISHTA-KRYEZIUHasije Selishta-Kryeziu
Heshtja e lirisë
E zbehtë është heshtja e lirisë
Rrugëton si e dehur
Të pathënat besnikërisht i ruan
Fiken qirinjtë
Pa e kuptuar se nën qiellin tonë
Koha e lashtësisë
Rigon në shpirtërat tanë
Dashuria për liri
Është rradhitur si krushqit
Kur e prunë nusen,
Ndërsa tani janë në mëdyshje
Se ajo shpejt është plakur
Pa e jetuar nusërinë
-
Ndarja
Nuk e di ç’të duhen sytë e mi
Kur nga terri janë lodhur
Një pjesë e kanë nga shiu
Një pjesë e vetullës
Te Molla e Kuqe
Pjesa tjetër në Ulqin
Njëra dorë në Rozafë
Tjetra në Shkup
Po Çamëria?
Më the kam gishtin
E Bukur për unazë
Por unë jam shumë larg
Si mund të përqafohemi
Kur trupi është ndarë
Mos më thuaj se më ke harruar
Kur unë yllëza jote jam aq larg
Po thahem shqip
Në një gotë pritje
Jam djegur
Së bashku me luleborën
Kam shumë etje
Po thahem shqip
Nëpër muret e zeza
Ende nuk dihet
Cilat gota
mbushen nga shiu
Aktori rri para Teatrit
Me duar në xhepa
Cka më duhet
Heshtja e tij
Dhe ëndrrat
Melodi tjetër
Tërë jetën jam lutur
Që të rrëzohen muret e larta
Të krijuara
Nga marrëzitë e stepura
Një letër kam shkruar
Pa i vënë pikë askund
Për të paralajmëruar
Kohën e vrarë
Në portën e alarmuar
Ajri po mbyllet
Nuk e dëshifrova
Nëse ajri prishet
Apo kujtesa avullon
Kur të gjitha këngët
Janë gati për t’u kënduar
Mendjefikurit bërtasin
Për melodi tjetër
-
Lule ajri
Një lule prej ajri
Çdo natë hap dritaret
Nga dhoma ime e gjer te hëna
Udhëtoj me frymëmarrjen e ajrit
Në përbashkësi aromash
Për të rifreskuar zalisjen
Në të gjitha ngjyrat
Pikturohet hëna e tretur
Në një kafaz universi
Përbrenda luleve rri në kornizë
Një syth pret rritjen
Lulja e ajrit të shumohet
Profili i zjarrit
Vjeshtë është
Nën hijen tënde fle
E ti ngutesh për në tempullin e gurit
Duart e vapës u shkrinë
Në vjeshtë
E ti si era barte vargun tim
Prej vjeshtës në ëndërr
Pastaj hyre në zemrën e shpirtit
Simfoninë e Bethovenit
Dëgjon nga tempulli i gurit
Pa e ditur se brenda saj
Digjesh
-
Lule ajri
Një lule prej ajri
Çdo natë hap dritaret
Nga dhoma ime e gjer te hëna
Udhëtoj me frymëmarrjen e ajrit
Në përbashkësi aromash
Për të rifreskuar zalisjen
Në të gjitha ngjyrat
Pikturohet hëna e tretur
Në një kafaz universi
Përbrenda luleve rri në kornizë
Një syth pret rritjen
Lulja e ajrit të shumohet
Profili i zjarrit
Vjeshtë është
Nën hijen tënde fle
E ti ngutesh për në tempullin e gurit
Duart e vapës u shkrinë
Në vjeshtë
E ti si era barte vargun tim
Prej vjeshtës në ëndërr
Pastaj hyre në zemrën e shpirtit
Simfoninë e Bethovenit
Dëgjon nga tempulli i gurit
Pa e ditur se brenda saj
Digjesh
-
Çatia e gruas
Kurrë nuk e dita
Cila ishte
Çatia ime prej gjilpëre
***
Ndizet kandili
Në shpirtin tim
Ç’të bëjë me hirin
Në mur të zemrës
Shumzohen
Puplat e zogjve të ngordhur
Ngase i gjuaje me shigjetë
Për të mos dëgjuar
Cicërrimën e korit të tyre
Dhe për t’i mbyllur
Në unin e vetmisë
Që të ikin në harresë
Baraspesha
Gruaja është e lindur
Në ditën e shërbëtorëve
Tabaku në duart e saj të qara
Ruan baraspeshën për shpifje
Burri pi kafen e mëngjesit
Me gotën e ujit plot
E ku ta di sa është e rëndësishme
Të tregohet diçka
Asaj i duhet edhe buzëqeshja
Të arrihet baraspesha
Thneglat
Thneglat janë rradhitur
Në katror të zi
Kërkojnë kokrrat e tyre
Në gjetje i grimcojnë
Pikëllimi derdhet në hijen e tyre
Tmerrohen nga prejardhja
Futen në tokë
Duke kërkuar krahët
Copë e grimë u bënë
Për një thërrmijë
ç’krijesa të vogla
Te ura e mëkatit
Misteri i të madhit i shkeli
Zot
Mos i tërbo
Që të prekin varrtarë
-
SHEFQET CAKOLLI
U lind në Dardanë(ish Kamenicë),në vitin 1962.Në Prishtinë i mbaroi studimet në Fakultetin Ekonomik.
Nga vitet 80-ta,u gjind në perendim ku ushtroj një veprimtari kombëtare dhe intelektuale.
Shkruan poezi dhe publicistikë,ku ka botuar në revistat dhe gazetat tona në Kosovë dhe
diasporë,në të shumtën në:Rilindje,Zëri,Zëri i Kosovës,Bota e Re,etj....
Ka botuar:
"DRAMË E KRISUR" në vitin 2000
"LOTI I THYER" 2002#
-
DYMIJË VJET PA ZOT
Dy mijë vjet thërret mallkimi
Gjuhën ta shkyejmë i thanë
Me lyp bukë
Dritë për terr të zi.
Do të shkyejmë
Pa na ardhë turp
As për vashat tuaja
As për nuset plasur.
Në mes dy këmbëve
Kokën çarë si kungull
Mendjen e hollë do t´i shtrydhim
Në ujë do ti hedhim.
Dymijë vjet qajta
Tue thirrë:
A ka Zot në këtë botë
Shqiptarët ku besojnë
A ka emër dhe sa zotëra janë
Jemi të humbur në kullë
N´odën pa kulm
Që nuk erdhi asnjëherë
Me hy brenda
Bekim me na dhënë.
Gusht´98
-
GISHTI TREGUES
Gishtin tregues
Mos ia drejto dikujt
Se katër dëshmojnë
Kundër teje
Ai është tytë topi
Që shemb kulla
Dy krah njeri.
-
Raif Gashi
(1961)
U lind më 20.03.1961 në fshatin Meshinë, Malësia e Gallapit, komuna e Dardanës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje dhe në Tygjec, ndërsa shkollën e mesme në Dardanë. Studimet e filluara në Prishtinë iu ndërprenë në vitin 1981, për shkak të angazhimeve në rezistencën kombëtare kundër okupimit serb. Me shkrime letrare filloi të merret qysh si nxënës i shkollës së mesme. Kryesisht shkruan poezi e herë pas herë edhe prozë. Disa herë është shpërblyer në konkursin letrar tradicional që e organizojnë komuna e Dardanës dhe klubi letrar “Nositi”, në kuadër të manifestimeve multikulturore “Lulëkuqet e Prillit”.
Veprat letrare:
1. “Çiltërsia prej qelqi”, 2005,
2. “Mollë e egër”, 2008,
3. “Ecje nëpër etje”, 2010.
Jeton dhe vepron në Prishtinë.
-
THANI NAQO
THANI NAQO
NENA
...Më pret gjithnjë tek prag’i portës,
Duart nën përparëse sikur fsheh dicka,
Njëlloj si nënat në mëhallet e botës,
Nëna ime, e plakura.
Ndodh që kthehem vonë nga puna
Pret dyshimzëmërdredhur.
“Mbasi im bir pi raki me cunat,
dhe sonte vjen në shtëpi i dehur”.
Njëmijë këshilla mban në gjuhë,
Pret sa të kaloj pragun e portës,
Por, oh, sa shpejt i kalon ai duf!...
Njëlloj si nënat e mëhallëve të botës.
-
PEISAZH DIMRI PAS MESNATE
Krëk-krëke dërgon thellësi e pyjeve,
Dimri rëndon edhe trarët ankohen.
Spërkatur gjithësia me kristalet e yjeve,
Gjer tej, ku malet me qiellin takohen.
Thik’ e erës skalit pirgjet e bardha,
Dëborën e ngjesh dhe mbi gjerdhe e hedh.
Përmes skalizmave si kafshë të gjalla,
Një dhelpër e hutuar rrugicave sonte bredh.
Çati dhe oxhaqe mbuluar nga dëbora,
Perëndeshë e virgjër shëtit shpate e kodrina.
Pemët nusërojnë dhe se ç’ bëjnë ca nojma,
Pagjumë lënë vajzërinë që përgjon nga kortina...
Befas, zëplotë ja mori këndesi i parë,
Oxhaqet frymojnë me gushet e tymit.
Mbi trungun e vjetër cak-cuk një sëpatë,
Dhe amvisat e fshatit nxitin zjarret e dimrit...
-
SHKEL PELLGASHET SI DHËNDËR I PRAPË
Hëna pellgasheve është shumuar,
kalldrëm i pafund me pogaçe.
Unë dhëndr'i varfër, eci menduar,
s'kam as dollibash dasme.
Përmbi pellgashe dredhoj kokëulur,
mbase sonte e gjej një gjerdhan.
Për gishtin tënd, unazën më të bukur,
por s'kam flori asnjë gram!
Hëna gremiset atje lart mbi kodrina,
e florinjta pemëve ka ngecur.
Hajdutçe e ndoqa, qiellit u kacavira,
dhe hënën e ngjesha nën sqetull.
Leshoj pllazin n'errësir , as dua t'ja di,
pogace s'më duhen këtë natë.
Nën sqetull shtrëngoj hënën e nxehtë flori,
shkel pellgjet si dhëndër i prapë!
-
E TRISHTUARA
Përherë e trishtuar, kështu e mbaj mend
edhe flokët porsi vurbulla reje.
Në zemrën e saj s'pati një copëz vënd,
për një tingull kitare prej meje.
Përherë e trishtuar. Ajo s'qeshte kurrë,
as ditëve e netëve pranverore.
Në lojën dritëfikur " grua dhe burrë",
ish m'e ftohta stinë dimërore.
Përherë e trishtuar, herë vinte dhe ikte,
mjegulla asnjëherë s'ju nda.
Ca vorbulleza më ndjekin mua ndër vite,
nga trishtim'i cuditshëm i saj.
-
HËNA PLOT PESËMBËDHJETË
Shkau mesnata, hëna pesëmbëdhjetë
Edhe hijet e natës i spërkat me flori.
Sofatet e drunjta s’kanë mbetur shkretë,
Bijen kitara dhe këndojnë ca të rinj.
Trishtuar ri plaku. I ve ai ka mbetur,
Duart pleksur mbi harkun e bastunit.
Vështrimin pleqëror në qiell e ka tretur,
Për hatër të hënës, ka shtyrë orarin e gjumit.
Rrezaton florihëna dhe kthjellon sytë e tij,
Mbi kulmin e catisë sonte ka qëndruar,
Soditmë, sikur i thotë, nga larg për ty po vij,
Dikur ke qënë capkën, o plak i vetmuar!
Nënqesh pleqërishte dhe zemra i troket shpresë,
Sa vite, muaj, a ditë, i kanë mbetur akoma?
Nën hënë ka lindur dhe hënë do kur të vdesë,
“ Si sonte, o Zot, -psherëtin- mos harro, dërgoma!...”
Florizon hëna mbi harkun e bastunit,
Yll’i Mëngjesit u tret në sytë e tij të mekur.
E plotë, pesëmbëdhjetë, kjo ishte hën’e fundit,
Ndërsa kitarat tingëllonin me telat e dredhur...
-
HERËS TJETËR S'DO TË MUNGOJ
Kur unë mungoj disa orë,
diku do të jem penguar,
klubit plot tym, me hamejte e gjorë,
pi raki me cironka fërguar.
Kur unë mungoj edhe një ditë,
patjetër dergjem diku,
i dehur të vij, nga unë ti ke frikë,
këndoj e flas kuturu.
Mbase s'mund të vij dot as sonte,
njëmijë dyshime mbaj ti,
rrodhe, gjithë veset e kësaj bote,
i jane qepur të dashurit tim.
Përgjon errësirën dhe pret drithëruar,
kërcitjen e portës së vjetër,
ti s'ke pse t'a gdhish më natën e zgjuar,
une s'do të mungoj heres tjeter.
-
MAGJIA E KËNGËVE TË SERENATAVE
... mos pandeh se s'gjej një tjetër...
Shigjeta dashurie nga serenatat vijnë,
Gërvishtin koren e plagës së vjetër,
Kryqëzohen shikimet dhe aty ngrijnë,
Lulebardhat e dimrit të qelqtë.
...që t'a ketë syrin e zi...
Bebëzat errëson nën të lagurit qerpikë,
Dyshimet gjurmohen marrëzisht!
Yll'i mekur afrohet dhe lëshon drite,
I harruar n'errësirë, cuditerisht!
...veç buzëqeshja jote e ëmbël...
Mbi buzl cel lulen e vonuar,
Magjilulja kthen femrën në ëngjëll,
Flladon dhe ndez thëngjijte e shuar
Dhe vatrën e ngrohtë t'a sjell në prehër...
-
MBRETËRIA-MËMËDHE
Sikur të mos kisha marë rrugët e kurbetit,
Në vëndlindjen time mbretërine do t’a ngrija.
Gjoksin të nxirrja e të mburresha si mbretërit,
Te isha zot i asaj vatre me prush e shkëndija.
Të isha mbret i pyjeve dhe mbret i maleve,
Asnjë burim nuk do t’a lija pa e puthur.
Me mikun do të hapesha kur të kisha halle,
Në mbretërinë e tij, askush nuk ka humbur!
Mbret i kodrave dhe mbret i fushave të isha,
I vlagës magji në brazdën e porsahapur.
Femijeria, princ i korijeve me dushqe e lajthishta,
Dhe dashnor i natyrshëm me ato që kam dashur.
Mbreti nuk ka frikë kur vjen ver’ e thatë,
Me mbretërit e tjerë, aty ku buron Devolli.
Lumit famëmadh, t’i ngrinim tjetër sfrat
Dhe askush mos mërzitej për arat që mbolli.
Qejflinjte do t’i mblidhja atje, ku pikon rakia,
Zëlartë t’ja marim këngëve tona të vjetra.
Princave tanë t’u themi se c’ligj bën dashuria,
Dhe ç’janë iluzionet dhe ç është e vërteta.
Kontinenteve të largëta, tej oqeaneve të kripur,
Për mbret e për princ nuk gjëndet një këmbëdhe.
Mbretëri e paqësisë është ku je lindur dhe rritur,
Dhe kjo mbretëri, shqiptarçe, quhet Mëmëdhe!
-
SHËTIS RRUGICAVE, FSHATI SHKRETË
Shëtis rrugicave, fshati shkretë,
Çapitem mbi kalldrëme porsi plak.
Hëna përndjek dhe syri i saj nga retë,
Shënja më bën dhe mbas reve fshihet prap.
Paqtia – braktisje, fshatin ka mbuluar,
Asnjë qen nuk leh. Gjithësia pipëtin.
Rrugicave të njohura dikur kam lodruar,
Edhe gurët ua kam dashur, njëlloj si vajzërin.
Sa shpejt u rritën djemtë edhe vajzat sa shpejt!,
Pleqtë e dikurshëm, (ehu!), janë tretur qëkuri!
I përlotur shëtis në fshatin tim mbetur shkret,
Braktisja më bren mua dhe sofatet prej druri...
Leviz nje hije...mbase është koti vizion,
Një plakë dërdënge, me gjuhën shpoti.
Në xhepat e përparëses arra dhe oshafe kërkon,
Cinglamingla dhe... gjithe fëmijëria futur aty!
U shfaq dhe një siluetë me ecje drenushe,
Nallënet e drunjta trokuan mbi gurë.
-Ndiqe!- më pëshpërit plaka djallushe,
Dhe bëje atë nuse, bëju edhe ti burre!
Prisni!... Mu bë se pas xhamave dikush përgjon,
Njoha gërrshetin e asaj që kam adhuruar!...
Lëvizin kortinat...Mos gjë hëna sonte frymon?
Dhe tallet nga qielli me yje arnuar?!...
-
KUR DITËT FIROJNË RRUGËVE TË BOTËS
Pas shpinës ujore diell’ i pjekur perëndon,
Përpëlitet dita në kthetrat e fillimmbrëmjes.
Cdo perëndim i tij kujtesën më ngacmon:
“Të iku dhe një ditë nga dekada e plakjes!”
Koha firon dhe bëhem më i kërrusur,
Kryeneç dhe m’ i ashpër në ditën që vjen.
Pasqyra hakmerret me fytyrën e tejrrudhur,
Thinjën e së djeshmes nëpër flokë m' a gjen.
Porsi shpendi shtegtar ndjehem çdo dite,
Zemra ime harakate pulson mes stilit të modës.
I rreshtuar në karvanin ku çapiten pleqëritë,
Zhgarravis kalendarin rrugëve të botës...
-
SHËTIS RRUGICAVE, FSHATI SHKRETË
Shëtis rrugicave, fshati shkretë,
Çapitem mbi kalldrëme porsi plak.
Hëna përndjek dhe syri i saj nga retë,
Shënja më bën dhe mbas reve fshihet prap.
Paqtia – braktisje, fshatin ka mbuluar,
Asnjë qen nuk leh. Gjithësia pipëtin.
Rrugicave të njohura dikur kam lodruar,
Edhe gurët ua kam dashur, njëlloj si vajzërin.
Sa shpejt u rritën djemtë edhe vajzat sa shpejt!,
Pleqtë e dikurshëm, (ehu!), janë tretur qëkuri!
I përlotur shëtis në fshatin tim mbetur shkret,
Braktisja më bren mua dhe sofatet prej druri...
Leviz nje hije...mbase është koti vizion,
Një plakë dërdënge, me gjuhën shpoti.
Në xhepat e përparëses arra dhe oshafe kërkon,
Cinglamingla dhe... gjithe fëmijëria futur aty!
U shfaq dhe një siluetë me ecje drenushe,
Nallënet e drunjta trokuan mbi gurë.
-Ndiqe!- më pëshpërit plaka djallushe,
Dhe bëje atë nuse, bëju edhe ti burre!
Prisni!... Mu bë se pas xhamave dikush përgjon,
Njoha gërrshetin e asaj që kam adhuruar!...
Lëvizin kortinat...Mos gjë hëna sonte frymon?
Dhe tallet nga qielli me yje arnuar?!...
-
TROKASHKAT
Jam ngjitur në katin e njëqind e nëntë,
Prek retë e Cikagos me mustaqe e gishta.
Në majë të gratacielit ç’ m’ i morën mëntë,
Valltaret spanjollka me pulpët e brishta.
Trokojne trokashkat, shpalosen fustanet,
Nën sombrerot 1) strehëgjëra tunden kitara.
Spanjollkat e bukura c’m’i kujtuan stanet,
Mullinjtë pas lumenjve, andej nga Morava.
Trokashkat trokojnë me rrahjen e ujit,
Uji rreh pendën e derdh forcën mbi gur.
Vocëraket vallëzuese nxitin rrjedhën e grurit
Dhe pah’i miellit vesh mullirin me nur.
Trokashkat e kitarat në maje gratacieli,
Gdhendur prej druri, nga pylli kanë dalë.
Sombrerot strehëgjëra dhe tingujt e fyellit,
Nën trokthin e kuajve vrapit ia kanë marë.
1)sombrero= kapele strehegjërë e popujve latinë
-
BALADA E ZOGUT TË NATËS
Fle ditën dhe del natën,
Zog’ i shekullit të pagjumë,
Cakërdisur kërkon fatin,
Në qytetin dritëshumë.
Brylmbështetur në dritare,
Ankth’ i nënës kthimin pret,
Zog’ i natës s’erdhi fare,
Gjersa nata krejt u tret.
Ëndërrkeqja përmbi drurë,
Folen’e zbrazët diku sheh,
Zog’i n’çuar s’kthehet kurrë,
Kur folenë era e rreh...
Ankth’i ëndrrës ballin mpiu,
Dhe cepsyrin plot me rrudha,
Lotët nënorë aty i ngriu,
Mblodhi dhimbjen në dy gurëza...
-
ENIGMA E MADHE
Ç’prill marroz bën në Alaskë!
Bardhesi vrastare. Mbi gjigantin ajsberg,
Trupin e akulluar ma ndez një kuqalashkë,1)
Mulrlan i tërbuar mbi ne dëbore hedh.
Me duart e saj me thuri mokasina, 2)
Të etur ramë pas gjurmëve të Londonit. 3)
Me harta të vjetra kërkonim nëpër humbëtira,
Jatakun iluziv mbi flori cdo natë e shtronim.
I lodhur, mërdhirë, mbështjelle me lekurë,
Londoni inatçor më shkul veshin e thërret fort:
-Me Ethet e Floririt mos u bëj dhëndër kurrë,
Në jatakun e gënjeshtërt nuk zgjohesh dot!
Plasaritur është qielli, me ca yje të cifluar,
Thërmohet Kasht’e Kumtrit diku mbi Dauson. 4)
Habitem: “Kaq larg, o Thani, ç’dreqin ke kërkuar!”
Dhe hëna anemike mbi kokë më mërmëron....
1)kuqalashkë= indiane e Alaskës
2)mokasina= qiklla, rrathë që lehtësojnë ecjen mbi dëborë
3)Londoni= Xhek London (1876-1916), shkrimtar amerikan.
4)Dauson=krahine ne Alaske, mban emrin e lumit Dauson.
-
MËNGJES I FLORIZUAR
Thëllëzkat e n’cuara ia morën këngës,
Firon nata nëpër korijet.
I përhimti agim shtrin drapërin e hënës,
Kosit pllajave dritëhijet.
E kaltra qiellore po shkrin e venitet,
Yjet treten porsi thëngjij.
Hën e gjysmuar lëkundet e përdridhet,
Florizon mbi kashtë dhe kallinj.
Florizon çatitë dhe kalldrëmet e fshatit,
Përmes kortinave shkon e vjen.
Dhe kur dielli drtitëson kokën e shtratit,
Dalt’ e qerpikëve ëndrra gdhend.
-
OQEANI
...E prek, i flas edhe lutje i pëshpëris,
I tregoj per Moravën, m’i bukuri në botë.
Malësor isha dikur dhe atë mal kisha mik,
Male s’shoh gjëkund dhe miku im bëhu sot...
Është krejt e kotë të flasësh me dallgët,
Duf’i tyre, pa mëshir, bregun godet.
Unë mbyll sytë dhe shoh Moravën e largët,
Nën dëborë gjumash, i fresket nën gjeth.
Hapësira ovale shtrihet tej mbi oqean,
Rreth e qark s’ka përrenj, as lumë sheh.
Shpina ujore ngrihet lart si Ivan, 1)
Vec dallgëve o mik s’u venke dot fre!
1) Ivani= mal në Devoll
-
TE BURIM' I LLËNGËS
Burimit të Llëngës vajzat mbushin ujë,
Unë fshihem rrakitave në tjetrin breg.
Monopatit të ngushtë, plot gaz e bujë,
Shfaqen pulpë lavrake që dielli i pjek.
Koken e burimit e hijezon një kumbull.
Degëvarur nga kokrat e kuqe plot lëng.
Gjersa stomnat mbushin barkun e rrumbullt,
Fustanet e vajzave mbi gjunjë zënë vënd.
Mendoj jam i vetëm, asnjë djalosh tjetër,
Kurmet femërore t'i shohë ka fat.
Por hijet tradhëtare pas shelgjeve të vjetër,
Ngjasojnë me siluetat kur bien në mëkat.
Pas bregut te lumit, me shelgje e rrakita,
Hajdutçe ikin, hajdutçe çapkënë vijnë.
Përkëdhelin kallëpët e arave me misra,
Ua shkulin mustaqet, pëllëmbët i nxijnë!...
-
MANTELI MË I BUKUR NË BOTË
S’përgjova diellin kur u fsheh pas shpatit,
Muzgu grizoi pyllin dhe me nxit për rrugë.
Si fshatar i regjur unë gjej rrugën e fshatit,
Mar rrjedhën e lumit mbi zhavorre dhe gurë.
Pllaq-plluq nëpër ujra dhe mes lumit ndal,
Kur do t’ia dëgjoj sërish zërin fëshfërimës?!
I mbërthyer mbeta brenda guaskës – metal,
Zhgënjimpërzhitur nga stina e brymës...
Ndjeva se ky cast ishte gjumi im më i gjatë,
Klithma e mëllënjës nga hutimi më shkund!
Ngadalë muzg’i mbrëmjes po zbriste mbi fshat,
Më të bukur mantel nuk kisha parë kund!
-
UNE, PERANDORI I PERANDORISË SË GJELBËR
Jam zhytur i vetmuar në jeshil livadhi,
Aromë lulesh atdheu dhe freski ahu.
Poleni më pudroi dhe me spërka nektari,
Nën tumba fierishtash mbeta tulatur.
Mbi krye kam qiellin krejtësisht të gjelbër,
Ndihem perandor i botës me klorofil.
Nuk ka hënë të më shohë vëngër,
Me brirët e turpshëm më këqyr një kërmill.
Këtu s’ ka presidentë dhe as kryeministra,
As gjeneralë dhe buzëqeshje djallëzore.
Gushëkuqët vocërrakë thurin kanistra,
Dhe vargan’ i milingonave zënë për dore.
Me perandorinë time pa ndrojtje krenohem,
Dirigjoj sinfonitë e thëllëzave dhe bilbilave.
Në hotelin e fierishtave të fle e të mos zgjohem,
Gjersa t‘më trokasë m’e bukura e dëshirave!
-
PLAKUSHI JU BËRI ME BAHCE E VRESHTA
(mesazh për bahcevanët e botës)
Hej, mos harroni të famshmin Miçurin,1)
Në bahçet tuaja bustin t’ia ngrini.
Mrekullira, o miq, bëri ai me shartim,
Belica dhe kumbulla dhe fruta si gjinj!
Mjaft i shtrënguat paraçkat e shkreta,
Bustin e tij ta porositni menjëherë.
Plakushi ju bëri me bahçe e vreshta,
Damixhanat me raki dhe butet me verë!
Të hiqni kapelen dhe ta pershendetni:
-Tungjatjeta, mbreti ynë, në shekuj ti rrofsh.
Që nga moll’e kuqe dhe gjer tek pjepri,
Në çdo kokër frutë, i madhërishëm ti qofsh!
Hajt, mjaft i shtrënguat paraçkat e shkreta,
Hiç mos u mërzitni kur të bini në pleqëri.
Miçurini ju bëri me bahce dhe vreshta,
Butet me verë, damixhanat rrafsh me raki!
-
VALDETE BERISHA
YLLI I MESNATËS
Mesnata kaloi
një yll u shua
ndezi një dëshirë
u plotësua
erdhe,sa shumë u gëzova
t´u ofrova
zemra mú bë varr
sa paske ndryshuar
vija të paskan qëndisur ballin
sy të vuajtur
në atë buzëqeshje të largët....
-
VALDETE BERISHA
DUA
Dua një natë
në thesarin tënd
të hy
të ngjitem ngadalë
në qetësi
të mbjell gëzimin
në shpirtin tënd
të zhytemi në valët
e dehjes
të digjemi nga lumturia
aty ku buron kënaqësia...
-
Ti ike udhes se pafundme
Ku zverdhin druret gjetherenes
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medalion i henes.
Lejleket iken.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajne toka, pylli, reja,
Me negativin e nje filmi.
Tani ne fusha shkoj menduar
Ku nis te fryje ere e ftohte,
Ku ca mullare te gjysmuar
Duken qe larg si Don Kishote.
C’te bej, po them me vehten time,
Ne kete ore te vone te muzgut,
Ku qerrja baltave ben shkrime.
Te lashta sa te Gjon Buzukut?
Do te shkoj te ulem permbi pellgjet,
Te pi ne gjunje duke rene,
Ne gryke e di qe do te me ngelet
I ftohte medalioni i henes.
Ismail kadare
-
Mall
Ca pika shiu rane mbi qelq
Per ty une befas ndjeva mall
Jetojme te dy ne njejtin qytet
Dhe sa rralle shihemi sa rralle...
Dhe mu duk pak e cuditshme
Si erdhi kjo vjesht ky mengjes
Qiejt e ngrysyr pa lejleke
Dhe shirat pa ylber ne mes.
Dhe thenia e vjeter e Heraklitit
Sec mu kujtua sot per dreq
"Te zgjuarit jane bashke ne kete bote
Kurse te fjeturit jane vec"
Ne c'enderr kemi rene kaq keq
Qe dot s'po zgjohemi valle?...
Ca pika shiu rane mbi qelq
Dhe une per ty sec ndjeva mall.
ISMAIL KADARE
-
MALLI I SHQIPERISE
Me ka marre malli per Shqiperine tone
Sonte, kur po kthehesha me autobuz,
Tymi i cigares "Partizani" qe pinte dikush
Dridhej, kalteronte bente spirale,
Sikur te fshehta me thosh me gjuhen e shqiptareve
Mua bashkeatdhetarit
Te shikoj dua mbremjes ne rruget e Tiranes,
Ku kam bere dikur ndonje marrezi.
Dhe ne rruget ku s'kam bere marrezi.
Me njohin ato porta te vjetra te drunjta,
Inatin akoma do ta mbajne,
Koken do ta tundin,
Po une s'do ta marr per keq,
Se malli me ka marre.
Dhe t'eci rrugicave plot gjethe te thara
Gjethe te thara gjethe vjeshte,
Per te cilat krahasimet gjenden aq lehte.
Me ka marre malli per Shqiperine tone;
Per ate qiell te madh, te gjere e te thelle,
Per vrapin e kalter te dallgeve adriatike
Per rete qe ne muzg si keshtjella digjen,
Per alpet mjeker bardha e mjekergjelbra,
Per netet e najlonta qe nga flladet fergellojne,
Per mjegullat qe si indiane te kuq
muzgjeve shtegtojne.
Per lokomotivat e kuajt,
Qe te djersitur avullojne e hungerojne,
Per qiparisat, kopete, e varret
Malli me ka mare, malli me ka mare,
per shqiptaret.
Me ka mare malli e se shpejti vi atje
Duke fluturuar mbi mjegullat si mbi deshira,
Sa i larget, aq edhe i dashur je, Atdhe.
Aerodromi do te dridhet nga uturima
Mjegulla do te rrije pezull mbi humnera.
Ata qe shpiken shpejtesine reaktive
Larg Atdheut sigurisht do te kene qene
ndonjehere.
-
NË PARKUN QË MBULUAN FLETËT
Në parkun q'ë mbuluan fletët
Të dy ne ecim qetësisht,
Pas shijes saj ka shtruar vjeshta
Qilim të verdhë natyrisht.
Dhe ndoshta si një ëndërr e zbehtë
Ju fanit një muzg i vonë
Ky park q'ë kan' mbuluar fletët
Ku pas kaq shekujsh ti po shkon.
Nga vagabondët me cigare
Ti mos u tremb e dashur kot
Imazhin tënd as dinosaurët
Shekuj më parë s'e shtypën dot.
Që ti të vije kaq e bukur
Me këta flokë, me këtë hap
Toka të egrën klimë e zbuti
Dhe akullnajat ktheu mbrapsht.
Dhe s'kish se si të ndodhte ndryshe
Të ndodhte ndryshe s'kish se si.
U desh të zhdukeshin përbindshat
Që te kjo botë të vije ti...
-
Ti dhe Hena
Kesaj nate me hene te vjeshtes
Dola fushes te bredh kuturu.
Rete shtohen me vrap pa reshtur,
Hena duket aty-ketu.
Porsi vete mendimet e mia
Po me shtyhen nder mend me shpesh
dhe pas tyre gjithnje gjendesh ti
si kjo hene qe duket mes resh.
Hena shpejt do te zhduket dhe netet
do te mbeten pa te, kurse ti
ne enderrimet e mia pa jete
perendim s'do te kesh kurrsesi.
-
Ardhja e vjeshtes
E pandryshueshme si perhera
Ia mberriti vjeshta perseri,
Modifikime avionet paten,
Po krahet e zogjve,kurrsesi.
Ndryshim nuk pati as modeli
I fletes qe te parku ra.
Gjithcka perreth kerkon kujtese
Dhe per kujtese mall vec ka.
Te hyrja e teatrit prape
U shtyne per bileten e fundit.
ne prova regjizori u bertet
Njelloj Cezarit si dhe Brutit.
Pas nje rremuje gazmore shqote
Si grua e re krehur sakaq,
Qe nje karfice ve mes flokesh,
Me nje ylber dita u shfaq.
1980
-
Fluturimi i patave te egra ne forme"V"
E krijuan germen
E vetme qe dine:
V-ne superbe
Dhe u nisen fluturim.
Dicka lene pas
Dicka marrin mbi re.
Faleminderit,pata,
Per aq sa bete per ne.
Me nje germe te vetme
Ne qiellin e madh
Sa nje raft librash
Na zgjuat mall.
1980
-
Renia e debores
Ty ndoshta nuk te shkoi ndermend
Se qielli rastesisht s'u mbyll
Se kjo debore qe shtroi kudo
Ne te vertete ra per ty.
U projektua cdo kristal
I saj ne qiell te madh diku
Dhe nuk pushoi se reni ajo
Gjersa i gjeti floket e tu.
Qe ti ta shkundje me nje gjest
Shkujdesshem krejt e gjithe gezim
Nje nate te tere qielli punoi
me ernat ne bashkepunim.
Dhe ne mengjes i zbehte ai,
I ftohte hapej madherisht,
ndersa shetisnim ne te dy
Nen altruizmin e tij te hirte.
1980
-
Mars
Ajri ngrohet nga pak
Po mbasditeve ben fresk.
Mberijne zogjt befas
Si me teleks.
Ne lajmet e botes
Ka shqetesim jo pak.
Mbi catine e shekullit
Nje ylber rri nderkaq.
Si mengjes i bruzte.
Pa ankthin qe iu prish
Vjen fundi i mijevjecarit
Pa apokalips.
1981
-
Ftohja e tokes
Me buje qiejt gatiten per dimerim.
Pleqte thone:dimeron ne toke e jo ne qiell.
Ruaju nga dimri i tokes,
Nga e thjeshta,
E ftohta e saj,
E tmerrshmja.
1979
-
Sapuni "Ledi Makbeth"
Antireklame
Ka katerqind vjet
Qe duart ajo lan
Me sapune gjithfare markash
"Lux","Camay".
Por asnje prej tyre
Nga duart dot s'ia heq
Njollat e gjakut
Ledit Makbeth.
Cdo nate ne TV
Reklama gjithfaresh,
Sapuni gjakshlyes
Do te shpiket valle.
Perpara ekranit,
Ledi, ti pret me kot.
Bimesi e globit
Me kot u lodh.
U lodhen mendjet
E shpikesve ne bote
S'do te shpiket kurre
Ai sapun kob.
Ne qofte se ky planet
Ka nje :grusht: cilesish,
Nje nder me te cmuarat
Eshte kjo,natyrisht.
1987
-
Kercenimi
Shtat'qind vjet kam per ti djegur kullat,
Do te t'i vras qente shtat'qind vjet.
Keshtu Mujo me modesti pat deklaruar,
Ndersa eposi po hynte ne shekullin e tete.
Erdh'pas tij i nenti,i dhjeti radhaz.
Sa ngadale ne epos mllefi del...
Shtat'qind vjet kam per ti djegur kullat,
Do te t'i vras qente shtat'qind vjet.
1986
-
Shi ne rruge bie pa pushim
C'po mendon atje ti shpirti im?
Ne ate kend, e vetme, c'te mundon?
S'mban shenime, vija vizaton.
Tetembedhjete vjece nuk eshte shpejt
qe menduar xhamat t'i veresh
duhemi por zemra sec te ndjell
Syte e bukur trembur pse mi hedh?
Koha iken klasen do kujtosh
do te gdhihet befas nje mengjes
syte rreth do hedhesh te shikosh
se si derdhet shiu ne mes resh
Por ne banken prane s'do ta gjesh
djalin qe e desh dhe te desh.
-
Ti qave
Ti qave dhe me the me zë te ulet
Se une te trajtoja si prostitute.
Athere loteve te tu s'ua vura veshin
Te desha, pa ditur se te desha.
Vec nje mengjes te befte kur u gdhiva
Pa ty dhe bota krejt e zbrazet m'u duk,
Athere kuptova c'kisha humbur,
C'kisha fituar kuptova gjithashtu.
Me rrezellinte si smerald merzitja,
Dhe lumturia ngrysej si nje muzg me re...
Nuk dija ke te zgjidhja nga te dyja
Sepse seicila m'e bukur se tjetra qe.
Se ish i tille ky koleksion bizhush
Qe drite e terr leshonte njekohesisht,
Qe njeqindfish etjen per jeten shtonte,
Por dhe qe vdekjen ndillte njeqindfish
Ismail KADARE
-
MONOLOGU I TE VETMUARIT
Tani une ngjitem lart dhe s'kam asnje gezim.
Ketu ku kam arritur me ftohte eshte, me vetmi,
E dija kete gje por padurimi vdekur
Me shtynte te shpejtoj tek ky sinor i kote.
Krahe grash te thyera mbi supe si te prera nga nje morg
Me japin nje gezim po aq te vdekur.
Me duket ende dimer ndonse eshte prill
Kam ftohte,
Kam ftohte.
-
MONOLOGU I NAIMIT
Ne naten plot acar nje zjarr desha te ndez
Por nata ishte e ftohte, ah, c'tmerr i zi qe ish
Ndaj qe te mbahej gjalle ky zjarth n'ate rebesh
Dicka perhere kerkonte, kerkonte vazhdimisht.
Ndaj si shtegetari murg qe shkarpat mbledh ne terr
Une hidhja n'ate zjarr gjymtyret pa pushim
Por ishin pak ato, ndaj fill pas tyre rresht
Mbi te nisa te hedh copera te shpirtit tim.
Se s'behej ndryshe, dot, se s'behej ndryshe, eh,
Se duhej qe dikush ta mbante ate flake.
ne flakezen-delir qe vec vajosja sjell
Te frikshme pamje ndritnin e dridheshin perqark.
I shihnit valle ato, dallonit valle dicka
Ndersa rreth meje nata me terr e ujq u mbush
Se donin qe te gjithe te fiknin ate zjarr
Dikush me ligesi e me padije dikush.
Te tjere maje kodrash ku dielli kishte rene.
Te tjeret zjarre ndrisnin dhe qeshnin qe pertej
Se s'donin te kuptonin se c'behej ketu brenda
Se c'fli kerkon nje flakez qe lindet ne nje terr.
I lodhur nganjehere kam thene: shuhu pra,
Ne qofte se nuk duam, te bjere nte e pafund.
Te verberit syte tuaj keshtu ndoshta do jene
Ne terrin absolut pa shqetesim kerrkund.
Po prape dicka me shtynte te ngrihem si sonambul
Si murgu shkretimtar qe shkarpat verbtaz mbledh
Dhe siper zjarrit prap te hedh gjymtyret akull
Dhe coperat nje nga nje te shpirtit tim te hedh.
-
PELLGU ESHTE THARE
Nje dite ne fushe shetisnim,
Dhe ja, te ky pellg mu ne fund
Te qeshur te dy ne u pame
Ne ujet qe era lekund.
Tani erdha prap' tek udha,
Bredh tutje me mallin ne gji.
Por pellgu eshte thare… sic duket,
Qe veten mos shoh ne vetmi.
-
Vallja shqiptare
Tri here opinga rrahu dheun
sikur kerkoi leje prej tij;
pastaj shamia palet ndehu
me qetesi dhe madheshti.
Keshtu mes qiellit dhe tokes
vallja u lind, vallja u shpall;
kemba sinjale i con tokes
dhe dora qiellit i jep lajm.
Dhe vallja rrokulliset tutje
mbi kohra hedhur si hobe;
prilli persiper i hedh lule,
dhjetori boren shkund atje.
Valle shqiptare, shenja ne ere
ylbere tirqesh tej-e-tehu;
kush ju kerceu ju njehere
dhe kembet rob s'i mbene tek ju?
Kush ra midis vorbulles suaj
dhe s'u pershit dhe s'u perflak,
ju bubullima me opinga
qe neper shekuj brodhet varg?
-
Kristal
Ka kohe qe s'shihemi dhe ndiej
Si te harroj un' dalngadal,
Si vdes tek une kujtimi yt
Si vdesin floket dhe gjithcka
Tani kerkoj une posht' e lart
Nje vend ku ty te te leshoj.
Nje strofe a note a nje brilant
Ku te te le, te puth, te shkoj.
Ne s'te pranofte asnje varr
Asnje mermer a morg-kristal.
Mos duhet vall' prap te te mbart
Gjysem te vdekur, gjysme te gjalle?
Ne s'gjetsha hon ku te te hedh
Te gjej nje fushe a nje lulnaje
Ku butesisht porsi polen
Gjithkund, gjithkund te te shperndaj.
Te te mashtroj ndoshta keshtu
Dhe te te puth e t' ik pa kthim
Dhe nuk do te dime as ne, askush
Harrimi ish ky, a s'ish harrim.
1979
-
Pa ty
Ti ike udhes se pafundme
Ku zverdhin druret gjetherenes
Mbi gjokse pellgjesh tani tundet
I arti medalion i henes.
Lejleket iken.
Fill pas teje
Si stof i keq u zbeh blerimi
Dhe ngjajne toka, pylli, reja,
Me negativin e nje filmi.
Tani ne fusha shkoj menduar
Ku nis te fryje ere e ftohte,
Ku ca mullare te gjysmuar
Duken qe larg si Don Kishote.
C'te bej, po them me vehten time,
Ne kete ore te vone te muzgut,
Ku qerrja baltave ben shkrime.
Te lashta sa te Gjon Buzukut?
Do te shkoj te ulem permbi pellgjet,
Te pi ne gjunje duke rene,
Ne gryke e di qe do te me ngelet
I ftohte medalioni i henes.
Nga "Perse mendohen keto male"
Koha e pamjaftueshme
S'kam kohe te harroj shume gjera
Qe nga mendja ti nxjerr perjete.
Per tragjiket e vjeter e shkreptimat
Do t'me duhen se paku dy vjet.
Dhe ndoshta po aq per Danten,
Per frengjishten tok me plazhet po aq,
Ndoshta grate do te jem duke fshire
Kur muzgu do te afrohet nderkaq.
Si udhetari me peshe te tepert
Para avionit qe niset pas pak
I ngarkuar rendshem ende
Do t'afrohem tek varri humbak.
Nga supet si ta heq kete barre?
Ku ta hedh kete peshe, si?
Me te s'mund te zbres atje poshte
Por as lart dot s'e le kurrsesi.
I menduar gjer ne cast te fundit
Nga mosthenia, nga pengu tragjik,
Nje shenje ndoshta te pakuptueshme
Do t'ju bej te gjitheve e do ik.
Pranvere 1990
-
E HIDHUR VJESHTE E KETIJ VITI
Ne memorje te demonstratave studentore
ne Prishtine ne vitin 1981
E hidhur vjeshte e ketij viti
Kosoven gjeti nen terror
Korba te zes mbi te ja mbriten
Hetues,gjykates,prokurore.
Me 5 vjet burg,me 8,me 7
Me 12 denojne diku
Keshtu mes jush shekullin ndani
Dhe mijevjecarin ndani ju.
Keshtu e preket historine
Mbi supe e bartet JU serish
Prangat ne shkolle qe i mesuat
Ne duar i ndjete befasisht.
Dhe pate se nuk ish larg mesjeta
S'qe larg dhe vec ne endra s'qe
Dh'u kthye nata e Prishtines
Ne naten Shen Bartoleme
U ngritet Ju vigane,fisnike
Me korektese e madheshti
Ngaqe kerkuat *Republike*
Ju shtypen si ne Monarki.
Por koha kurre s'vjen pergjysem
Nat e masakres vetem s'mbrin
Se pas Dushanit car te frikshem
Rrufeshem Skenderbeu arin.
S'kish deshmitare,TV nuk pati
Zinxhir i tankut kur ju griu
Por rete e globit vec ju pane
Ndergjegje e botes tek ju mbriu.
Keshtu ne vorbull te epokes
U ngritet Ju si monument
Ju qe e preket historine
Dhe n'histori u kthyet vete.
-
DITE VJESHTE
Autobuzet urbane nga periferite
drejt qendres mbi xhama bien brymen
vjeshta si luaneshe krifeverdhe
ruan ditet e fundit nga dimri.
Te vitrinat,tek xhamat e kafeve
kalimtare te shumte ka
ne reflekset e flokeve te tua
nje nuance e kuqeremte ra.
prane diteve te tua te bardhe
kalova sot rastesisht
ti u trembe...une ujk nuk jam
po as dele nuk jam natyrisht.
Po ti eja andej te shkojme
pa i perfillur fjalet e botes
ku nga avulli xhamat e kafeneve
ngjajne si pamje qe s'jane ne fokus
Ne autobuzet urbane eja
te kalojme periferive mebryme
te shohim se si vjeshta krifeverdhe
ruan ditet e fundit nga dimri.
-
LARG NE VERI
Larg ne Veri nen rete e renda bojhiri
Ndodhet nje qytet me nje emer te tmershem te
pergjakur.
Shirat bien pa reshtur mbi qytetin verior Gjakove
Po si duket se shplajne dot gjakun nga fytyre e tij.
-
NGA DRITËRO AGOLLI
KUR TE JESH MERZITUR SHUME
Ketu s'do jem,do jem larguar
ne toke i tretur si te tjeret
ne kafenene e preferuar
nuk do me shohin kamarieret.
Dhe neper udhe ku kam ecur
s'do ndihet kolla ime e thate
mbi varin tim do rij i heshtur
nje qeparis si murg i ngrate.
Ti do trishtohesh atehere
se s'do me keshe ne dhome gjalle
dhe kur mbi xham te fryje ere
do qash me eren dal-ngadale.
Po kur te jesh merzitur shume
ne raft te librave kerkome
atje do jem i fshehur une
ne ndonje fjale a ndonje shkronje.
Mjafton qe librin pak ta heqesh
e une do zbres do vij pas teje
dhe ti si dikur me mall do qeshesh
si nje blerim pas nje rekeje.
-
Ç'te bejme? Rrime ne kuzhine
Bie ere gjelle, pa ngrene s'mbesim
Na pihet uje, pime
Na rriten thonjte, i presim....
*************************
Ti ne kanape tani dremit
Ndoshta gjumi ende s'te ka zene
Abazhuri mbi qerpiket e tu po ndrit
Libri nga dora paska rene
Para teje ndal mendimi im
Jemi dashuruar edhe share
Jemi ndare shpesh ne udhetim
Po drejt njeri-tjetrit kemi ngare
Te kam pasur enderr cast e ore
Enderr te trishtuar dhe te mire
Po te jem vertet nje Pitagore
Ti je teorema me e veshtire
-
SIKUR S'JETOJ NE VENDIN TIM
Me ndodh sikur s'jetoj ne vendin tim
Po ne nje vend te huaj dhe te larget
Ne nje qyetet me buba dhe me minj
Mes mureve te rrjepur dhe te laget.
Cuditem pse keshtu me duket shpesh
Kur s'ka njeri shtepia, kur jam vetem
Kur shiu ne dimer flluska ngre ne shesh
Dhe mua flluska flluska ma ben jeten
me ngjan sikur dhe strehet derdhin helm
Helmohemi Ado cast me njeri tjetrin
s'e di nga vjen ky helm se s'kam c'te them
Vec shoh se rrobat tona helm na rrjedhin
Ky vend me duket do helmohet krejt
Nga helmi rrjedhur vrimah ne themelet
Pastaj do tundet toka ne termet
Dhe Djalli i Madh do qesh e do zgerdheshet
I huaj jam ne vendin tim mjerisht
Dhe kur rreth meje ka me dhjetra njerez
Kjo me lendon dhe shpirtin ma gervish
me ben te qaj si nxenes prapa deres.
-
PELEGRIN
Une jam prej kohesh pelegrin
Udhetar ne vendin e shpreses se thyer
Jam ndare padashur nga karvani im
Mes shtigjeve nga vapa e shirat gerryer
kerkoj karvanin tim ne rere e ne shpat
karvanin qe e ka nderruar drejtimin me kohe
Ndaj ne udhe jam krejt i humbur, jam fillikat
Me shami te grisur lidhur ne koke
Per uje buza ime u be zhur
Dhe syte me shpojne nga shterrja e lotit
Me duhet te arrije karvanin e tretur qekur
Capitur mes vapes, mes shiut e te fothtit
Une jam prej kohesh pelegrin
Shtegtar i karvanit te humbur
Dhe bart ne kurriz nje premtim
Te dhene ne hirin e gjysherve te mundur.
-
FTOHJA
U ftoha nga shume gjera
Disa i harrova e disa i lashe
Disa i humba si nje unaze
Ne cezme a govate
Vertete e humba te rite
Por zemer marr kur ende i dua grate
Sikur te ftohem prej tyre nje dite
Thoni per mua: ndjese paste!...
-
ELEGJI PER QENIN
Me dhimsesh qen i vogel! s'pate fat,
Te ktheheshe ne oborrin e shtepise
U shtrive i pergjakur mbi asfalt
Nga nje makine e eger e pashpirt
E c'deshe ti qe dole shpejt e shpejt
Ne mes te rruges nga nje dushk a ferre?
Njeriu shtyp mikun rrugen kur ia pret
Dhe jo me pastaj nje qen qyqar te mjere!
-
TRISHTIMI
Po iki me trishtim i zhgenjyer nga miqte
E mbylla dhe deren qe rrinte e hapur
Per lajkataret, per rrenacaket e smirezinjte
Qe shtireshin engjej te dashur.
Ku vete s'e di , vec s'dua te kthehem
Serishme ne rrenat e jetes
Diku ne nje skaj te larget do prehem
me qafen e futur ne jaken gri te xhaketes.
-
HESHTJA
Cigaria u dogj gjer ne fund
Mbi tryeze gjumi me mori
Ne xham era perdet i tund
Dhe hesht koridori.
Me koke ne tryeze te flesh
Te shohesh enderra te blerta
Sa ndot!...Te zgjohesh e prap te gjesh
Ne qoshe te vjellat e lena nga jeta.
-
Me Mire Te Kujtosh Te Bukuren"
Te mori malli per mua nje dite ne paqe?
Ah, lere mallin e varfer te qete!
Te vjen ne mend ne qytet ajo kafe
Ku hynin artiste e poete.
Ti kishe kembe te bukura shume
Nga kembet e tua poetet lajthitnin
S'do mend qe lajthitja dhe une
Si gjithe ata qe te pritnin
Vertet te mori malli per mua
Mos eja!....Lere mallin te fjetur
Tani une u plaka dhe kafet e vjetera s''i dua me
Pastaj as e di se nga kembet e tua c'ka mbetur....
-
"I Perndjekuri I Dashurise"
Une jam i burgosuri yt
Rroj me prangat qe ti me ke vene
Po cudi as qelia s'me mbyt
Dhe s'me mbyt as dritarja e zeze
Kur ti prangat m'i hodhe ne mish
Une i putha duart e tua
Eshte rast i pashembullt ta dish
Qe xhelatin ta puth a ta dua
I perndjekuri yt erotik
I perndjekur te mbetet gjithmone
Erotim i mire a i lig
Hidhmi duart ne fyt, torturome
Ky burgim sa do zgjase s'e di
I perjetshem do kisha deshire
Vec ti eja me shih ne qeli
Te perndjekurit tend i vjen mire.
-
Sirena e lumit
Ajo u vertit lakuriq
Si pata e bardhe ne lume;
Kendonte hutini ne vidh,
Bretkocka ferkohej me shkume.
Me humbi nga syte pastaj,
Sic humbin sirenat e lumit,
Me mbeten vec hiret e saj
Dhe nazet e kurmit.
U zhvesha dhe lumit me not
I rash tri here;
Ju them se notoja aq kot,
Sa dukesha fare i mjere.
Madje dhe bretkocka u lig,
Sa s`donte aspak te me shihte,
Ne vend te hutinit ne vidh
Vec hena fytyren e griste.
-
Kur kthehesha nga deti..!!
Katermbedhjetevjecar
Detin per heren e pare e pashe.
Riheshin valet ne shesh me topuz,
Hena varej me spango mes ujit te trashe
Dhe peshqit nxitonin si krushq.
Ne kthim im ate te heshtur me gjeti
Dhe pyeti:
-Si t`u duk deti?
Veshtrova nga malet e zinj me samare
Dhe plot trishtim i thashe tim eti:
-Atje dhe kripa dhe peshku jane pa pare,
Eshte i te varferve deti,
S`lerojne mdi te si nder ugare...
-
NJERIU DHE KOHA
Vertitet nje re e zeze mbi bote
e zeze si une
leh naten nje qen i terbuar nen porte
terbuar si une
zvarritet nje gjarper nga rruge e vithisur
nje gjarper si une
kalojne ne shtigje plot njerez te krisur
te krisur si une
lekunden ne qoshe te rrugeve kurvat
lekunden si une
bertasin lypsaret si kafshet ne guvat
ne guvat si une
kercejne majmunet ne pyjet e xhunglat
majmunce dhe une
jeton bote e cmendur me vallet dhe plumbat
e cmendur si une
tmerrohet njeriu kur lind mbinjeriu
tmerrohem dhe une
kur vdes mbinjeriu merr zemer fatziu
marr zemer dhe une
-
Enderr e prere
--------------------------------------------------------------------------------
1.
Mos vdis,se pas shirave aren e mbushi bari,
Se ka rene ne ullishte mize e ullirit,
Hardhia duhet sperkatur shpejt me gurkali,
Ende s'ka dale prej plisit kercelli i mistrit.
Ne enderronim te ndertinim nje anije,
Kerrkush se mendonte se me c'dru do ta ngrinim,
Kishim vendosur ta ndertonim me dege hardhie,
Dhe vela ti vinim.
***
2.
Mos vdis,se kalit ne vrapim i ra nje patkua,,
Dhe nga dhimbja filloi ta ngreje kemben e pare,
kerkojme patkonj e s'na jep njeri hua,
se gjejme kendej as nallbanin e marre.
Ne enderronim te shjkonim ne hipodrome,
ne vende te lumtura ku munden me kuaj,
tani kali se ha me as barin e njome,
me sy si gota, na sheh si te huaj.
Mos vdis, se dielli e shtroi ne oborr sofren e madhe,
Dhe presim te vijne vajzat te gjitha,
Vajzat qe dikur i therrisje 'sorkadhe',
kur grisnin fustanet ne driza.
Mos vdis, ne dhomen e heshtur, i shtrire,
eshte turp kaq shpejt te ulesh e te vdesesh,
ne enderronim nje vdekje pak me te mire,
duke vdekur,fytyrat tona ti shihnim ne piken e veses.
-
Të bëhem pëllumb?
A doni të bëhem pëllumb mbi pëllumba,
Më kini pëllumb që tani;
Hedh rrobat nga trupi e vishem me pupla
dhe kthehem pëllumb nga njeri.
Filloj të gugas si pëllumbat gugasin
Andej e këtej kuturu:
Gu-gu mbi ballkonin, gu-gu mbi pullazin,
gu-gu në dritaret, nën strehët gu-gu.
A doni të bëhem pëllumb mbi pëllumba,
Më kini pëllumb me gjithë mend,
T'ju cmendë gu-guja nga gusha me pupla,
Pastaj në mërzi të më vrisni në vend.
-
Kohë më vonë
Kohë më vonë e ndofta më shumë,
Kur të këtë bleruar një dardhë
Dhe kur lumi në prill të zbresë me shkumë,
Unë e di, do vij me kalin e bardhë,
Para jush do shfaqem,-që s'patët fat të më njihni,
Se disa nga ju vërtet u lindën më vonë
Dhe të tjerët mbase s'e dinin
Që mes tyre jetoja diku në një dhomë
Dhe shkruaja librin e fundit
Të vështirin, korrigjuar radhë më radhë.-
Unë e di, do vij kur ju të notoni mes gjumit,
Mos harroni, do vij me kalin e bardhë.
-
Mos dil në ballkon
Përse po këndon i nëmuri gjon
Në plepat e gjatë?
mos dil në ballkon,
Nuk dihet se c'vjen nga kjo natë.
Ky gjon i vetmuar dicka të hidhur po ndjell,
Dicka të fshehtë e të turbullt.
E sheh atë plak që po vjell
Nën shtyllën e dritës së purpurt?
S'e dimë nga erdhi ky plak fillikat,
pështetur në shtyllë si konkë.
Po mbase përhumbur në një restorant
ka ngrënë një vezë a cironkë.
Cironka ka qenë ndofta me helm,
Me helm nga fermenti.
mos dil në ballkon po të them,
Sjell erën e prishur qyteti.
-
ZOTRIT
Triumf i madhërishëm mëngjesi...
Nga minareja si gisht perëndie
Hoxha zotin e tij e thërret pas Kuranit,
Këndon për zotin e vet symbyllur këndezi
Nga maja e gardhit.
Për zotin e tij hingëllin dhe kali në portë,
Laraska kraket për zotin e vet në lajthishtë.
Sa zotër ka nxjerrë
Për kafshë e për njerëz kjo botë!-
Këndojnë për zotrit e tyre të gjithë,
Vec unë s'këndoj, është e kotë!
-
Ankimet...
--------------------------------------------------------------------------------
Ankime nga miqte, ankime nga rruga
Ankime nga gruaja ime
Veriu fshikullon, ngre pluhurin rruga
Ankime, ankime, ankime
Ankime ne leter, ankime ne gjelle
Ankime ne lopet ne fushe.
U cmenda! Do te iki te fshihem ne shpelle
Te fle pa ankime me nje ujk a arushe...
Do te me kujtosh
Une do shkruaj nje liber me vjersha
Dhe ti do ta lexosh si relike
Dhe duke qeruar patate te ardhura nga vjeshta
Gishtin do presesh me thike
Duke e vene gishtin ne goje
Mua do me kujtosh ne kuzhine
Dhe do te thuash para dollapit te lyer me boje
"Per pak e harrova ditezine!"